moving away!

This weblog is moved! Continuation is at

http://www.scicha.org/blog

And after a year or so of blogging in the address above, my current blog is:

http://www.inti.gl/Inti_in_Groenlinks/Blog/Blog.html

I'll be reading you... there!

Three developments

Tonight is again meeting of the beginselen commissie, and I have done some of my homework. Previous time we agreed in point out societal trends, or developments, that have changed our societies since 1991. One can imagine that it is relevant to paint a landscape of changes since the last beginselen that groenlinks wrote. So here my three relevant changes:

Environment went politics

When groenlinks was born as a party, the environmental concern was a public concern. The predictions of the club of Rome were rooted in the heads of many people, and the atomic issue was very much alive. Nevertheless there was no party whatsoever that included those issues in their political programs. We did. Now, almost twenty years later, every party has environmental points in their program. We are by far and large not unique. We might consider that our policies are better, and mostly they are. But the elector has to choose among many positions on environment. And ours do not seem to be very distinctive any more.

Politics are opener

If one has a bit of a weakness for old figures, one can imagine that the Gorbachov's glasnost was a success. Indeed, the way that political parties are open today to the scrutiny of the public was unpredictable back at the start of the nineties. That has not made political parties more interesting. I do not believe that more people is politically active (if anything, less), or that more people votes. But today citizens can get to know about the internal processes of political decision making far more than before. This trend is not to be diminished. One common insult to politicians today is to accuse them of back rooms politics, of making deals not communicated to the public opinion. More bloggers are online everyday, and even if only due to statistics, some of them end up commenting on politics. And more politicians become open(er) writing their own musings for the broad public.

Migrants are no longer welcome in the EU

Even if today the European Commission is about to release policies on migration that look very much like groenlinks visie text on migration, the fact is that at against the public eye, the migrant is a problem. That is a change from twenty years ago. And it is a concerning change (besides the bias produced by me being migrant). The fact is that the EU can not work without migrants. But the public does not want them. So politicians have here a very difficult contradiction to deal with. And of course, this development is related (but not caused) to the increased threat of terrorism.

Diversity of irresponsibilities

There is no instance of groenlinks that does not need reform and improvement. That we know for sure. We also know that some attempts at change are more successful than others. So it is reasonable to expect that now and then people force the rules, whatever they might be. And sure, this is what happened few days ago. A undercover dissident In Noord Holland considered that preventing Herman Meijer from being senator was more important than Groenlinks having five senators. And at the same time, the three members of Zuid Holland choose, in my opinion also to prevent senator Herman, to support Jan Laurier.

In different levels, both actions are irresponsible. Of course, those four members of groenlinks have all possible rights to want to prevent another member of groenlinks to become a senate member. But the four persons broke -at least- the internal rules of groenlinks. And besides the rules discussion, I think it is irresponsible to act outside the congress, which in principle is the place in which any action against one or another candidate should have taken place. Actually, I think it is pretty silly to act after the congress. Before, and along, you get quite some chances to influence the voting. But after... when the decision is taken... feels too much like bad losers behaviour.

Now, I have a weakness for the Zuid Holland people. Even if their argument is very weak, it is still an argument given by persons to whom we can still talk. And it did not cost political weight to the party. So I would call them, at least up to today, mild irresponsibles. Mild because even if we can not change their vote, we can discuss it, and they are there, open to evaluation by the party.

I have less of a weakness for the secret Noord Hollander. His, or her, action costs a lot to our party. One seat, 20% of our political capital, is far too much to justify a personal political vendetta, at least in my opinion. And even worse, he or she remains hidden. So it is not even the case as with the Zuid Hollanders. I consider this secret agent quite irresponsible.

But enough for the dissenters. Lets talk a bit about the other side. The side that in my eyes is also quite irresponsible.

In first place I wonder about Harry Borghouts. Was it really needed to tell the public that the null vote was not only null, but also on purpose? Did this not give the secret agent all what he/she wanted?

In second place, I wonder about the people that calls right away for a royament. It seems to me that they did not learn anything from the experience of Sam Pormes vs Herman Meijer. A royament is not something that is called just like that. It can be taken back, it cost time, commissions, discussions, grief... And it has a long tail of consequences. Actually I am convinced that the four votes that we are talking about now are greatly influenced by that flawed attempt to kick Sam Pormes out of the party.

So that is why I consider pretty irresponsible today to start calling for royaments. Because punishment is expensive, and some times it kicks back. So... why should we be talking about punishment so fast?

To close these lines, consider this: No matter what is your opinion on these four votes, they are just another indication that we have a party that has serious internal dissent. To punish the people that make this obvious might be cathartic, but ultimately useless. A party that stays together under the fear of breaking rules is not interesting. And a party with un-public political operators neither. Today both sides of groenlinks accuse the other of being un-open. It would be time to look at our own eyes, that have enough own planks of wood... instead of keep on wailing about the specks of sawdust that are in other's...

Why to disagree with Chavez...

...agreeing with the closure of a TV sender

All around the world the media complains about the last move from Chavez, the president of Venezuela. He decided not to renew the permission to broadcasting of a traditional TV sender, Radio Caracas Television (RCTV). The sender, strongly anchored in the venezuelan public, has been extremely critical of the Chavez government. So, is this just another show of the antidemocratic Chavez? well, yes and no.

The start of this problem can be traced to an unsuccessful coup de etat attempted against Chavez a couple of years ago. Chavez was out of power for couple of days, but made an impressive comeback (depending of whom tell the history due to massive protests, or due to the disarray of the putchists themselves). In any case, along the crucial moments of the coup, the private television channels agreed in not showing any news whatsoever. People was left with old movies in the screen. Eventually the senders supported the new government... to their big regret, since Chavez was back in power soon enough.

The relevant question is if this action is enough to close a TV sender few years later. We could argue about many details, of course. But before, just a simple question. Imagine that Fortuin would have managed to become prime minister. Imagine that couple of years later, say in 2003, a sector of the military, associated with Talpa, would have take power for few hours. Imagine further that Talpa fully supported the coup. And, to round up the simulation, imagine that prime minister Fortuin came back from exile in Italy two days later, and his democratic elected government was restored to power. Now. Would it be very undemocratic that the minister in charge of TV licenses would have not renewed the Talpa permission, when possible? Would you have not agreed with such a move?

Chavez is the head of an extremely incompetent and authoritarian government. There are many reasons to disagree with his policies. But hey, he has been repeatedly elected in reasonably democratic elections. Whether we like him or not, his is a valid government. And in this case, his opposer's have been proved extremely undemocratic. Can we seriously blame a government that do not renew the broadcast permission to a clearly putchist TV sender?

But hey, Chavez has some eight years as president, so there are many other cases to consider him as a dangerous politician, certainly an undemocratic. The most clear, at least for me, is their decision to deny official jobs to persons that supported a referendum against the government some years ago. Never you mind that the referendum was eventually won by the government. After this referendum was called by signatures collected in the street, the government allowed those names to be posted in internet (still online few weeks ago, the infamous Tascon list), and check every job application against this list. If your name was there, you would not get the job.

It is a bit depressing to see that so much noise is made of Chavez, most of the time by the wrong reasons.

circular migration indeed

Published: 28 May 2007, the independent
http://news.independent.co.uk/europe/article2588985.ece

This is the latest snapshot from the killing seas of the southern Mediterranean, the stretch of water at the European Union's southern gate that the UN High Commissioner for Refugees says "has become like the Wild West, where human life has no value any more and people are left to their fate".
(...)
Up to 10,000 people are believed to have drowned trying to cross the Mediterranean from Africa. The passage from west Africa to the Canary Islands is no less perilous. In Spain, where shocking images of a dozen dead would-be migrants in their boat were published in newspapers last week, estimates of the total number of dead run as high as 7,000.

Utrecht goes RO

Two nights ago I attended the meeting of the groenlinks utrecht bestuur. We haven't seen each other in a while, so there was a busy agenda, with many interesting issues. Not really meaningful to walk through all of them, but for one exception... It looks like groenlinks utrecht is going Ruimtelijk Ordening!

Indeed, along the meeting several different issues ended in RO. Take for example our starting strategy for the beginselen discussie: in June 19 we are organizing a brainstorm on the groenlinks visie for big (dutch) cities. Indeed we have been thinking on what would be the way to bring the experience of utrecht localos to the national arena of the beginselen discussie, and after a proposal of Tjeerd, our vz, we will focus in what groenlinks think is a nice city. How can we plan it? What situations require immediate attention? is security? or is building of social houses? is it achterstand wijken? or is accessibility? This issues might find a place in a beginselen from groenlinks. After all, we are a urban party...

Then, later, we talk about alive issues in the local politics. And indeed, there is an interesting tension in between the city government (in which we have two aldermen) and our people in the city council. It looks like the city government goes for preserving the city as it is, and our councilors go for the building of new social housing. Surely another issue on Ruimtelijke Ordening.

And then, even later, we were informed that the new werkgroep from our afdeling, Ruimtelijke Ordening werkgroep that is, not only manage to recruit in couple of months a bunch of active members, but also counts with the participation of two of our city councillors! Which more or less guarantees that such a werkgroep will have a definitive influence in our politics.

And, if for the sake of the argument I would talk about the province now... it is important to notice that the person that was bestuur member and now is elected at the province, is Jasper Fastl... our expert in... Ruimtelijke Ordening.

So... are we going urban, or what?

Flexibility, GL cursus and beginselen

Yesterday Bart Snels was the guest of the cursus that the groenlinnks utrecht afdeling organized on our thinking. The organizators of this course, me among others, choose to call Bart not only due to his position as head of the Wetenschapelik Bureau, but also because his own motto for the party is that GL should be an ideenpartij. Who else should we have in a course on ideas of groenlinks?

Of course, Bart made an interesting plea for the flexibilization of the dutch economy. That argument, known to the ones that follow the groenlinks internal discussion, is a nice history to hear. Never you mind that apparently this tale goes against the feeling of the left. The central point of Bart is that a more dynamic economy will include more people in the labour market. And that, beyond doubts, is a goal of the left wing politics not only today, but since two centuries ago.

Critical points to this history are known. Some of mine can be read if scrolling down this blog (to be (liberal) or not to be: that is not the question). My central argument is that the excluded population is already flexible, so is hard to believe that further flexibilization could possibly help. But let's hold the discussion for once. What about segmented flexibilization?

The known example of this segmented flexibilization is a french proposal of around a year ago. The idea was to flexibilize contracts to young people and secure contracts to older workers. Not surprinsingly, this proposal brought demonstrations and chaos in the french debate. Quite unfair to keep young people without labor security, and reasure the old worker in his established position. Now, i wonder if segmented flexibilization is only possible in this way.

Imagine, the opposite case. Imagine that all jobs hold by persons over the 45 years are made flexible, and all jobs offered to persons under the 45 are made fixed. Would that not be precisely the sort of segmentation that has the best of two worlds?

The argument here is that an experienced worker actually does not profit from job security. If he (or she) is fired, with the cv that has accumulated in his working years, the finding of another work will not be too difficult. And precisely the newcomer to the labor market does need security, since to be fired without a builded up cv makes the search for a new job rather difficult. It is possible to imagine that the border should not be an age, but the number of holded jobs. After your third job, you have no rights any more to a fixed contract, would be another formulation of the same idea.

I suppose that this idea has many problems. After all, I am only an amateur economist, and not a professional. But so far it seems to me that this idea would precisely support newcomers, and bring dynamism to experienced workers.

Let's see who react -if anybody- to this post...

Vacatures Kleurrijk Platform

Webmanager

Het Kleurrijk Platform zoekt een gedreven webmanager. Kennis van de inhoudelijke thema's van het KP is gewenst, maar niet vereist. Affiniteit met Open Source Software is een pre. Onze webmanager verwerkt de input van onze leden op de site. Eventueel kan ook de hele site vernieuwd worden, in samenwerking met de werkgroep. Ons doel is om de website up to date te houden met inhoud, nieuws en diverse informatie van zowel de politiek als de maatschappelijke ontwikkelingen. Onze webmanager zit dus in het midden van enkele dynamische discussies. Wij vragen minimaal een dagdeel per week voor deze klus.


Contact manager, Tweede Kamer

Het huidige Kleurrijk Platform houdt onvoldoende contact met de dagelijkse politiek van landelijk groenlinks. In de laatste jaren hebben wij niet de stukken geproduceerd die het meest gewenst waren voor onze politici in Den Haag. Nu zoeken wij een gedreven en capabele persoon om “Den Haag” naar “Utrecht” te brengen. Deze contact manager volgt de agenda van onze fractieleden ten aanzien van onze thema's, en is aanwezig bij onze maandelijkse vergaderingen.


Contact Manager, Maatschappelijke organisaties

Als landelijke werkgroep van groenlinks, probeert het KP een levende communicatie houden tussen maatschappelijke organisaties en onze partij. De contactpersoon helpt deze doelstellingen met het maken van een databestand van Nederlandse organisaties, potentiële bondgenoten of gesprekspartners van groenlinks t.a.v. het multiculturele debat. In de eerste fase van dit project wordt informatie samengesteld van actieve en passieve leden van groenlinks.


Geïnteresseerd? kleurrijk@scicha.org!

Second meeting of the project 2008: Many questions and one answer

Last night was the second round of the project 2008. The three commissions meet, to finally start working. We sit all together for a while, and then apart. And as in any other starting meeting of groenlinks, many questions were posed. This time, very few questions were offered.

Few minutes after the plenary started, the air was already quite cluttered with doubts. Some of them:

1) Is the partijraad going to change this commission?
2) Do we write ourselves the program? or do we make other people write it?
3) What should we ask our members to do?
4) Must we write as well a change of statutes?
5) Are we going to discuss dilemmas? are we looking for a good ideological fight?
6) Are we going to discuss values? are we looking for a nice consensus?
7) Are werkgroepen going to get a role in the process? and if yes... a special role?
8) To whom are we going to report? partijraad? congress? partijbestuur?


As usual, very few of these questions got a clear answer. My guesses, after the discussion, are as follows: no, second, to write, probably not, if you want, ditto, yes, but not special, partijbestuur.

The problem is that some possible and even rational answers are a recipe for bad press. The commission would like to find an equilibrium in between being open, and being totally anarchic. So we do not want to decide what the discussions will be, but we want to signal some issues to discuss. And we know now that these commissions are under the partijbestuur command... not under the partijraad... so the partijraad actually has nothing more to say about us... or so the partijbestuur say (I agree, by the way... but what the partijraad thinks?)

In any case, this vague exchange of opinions finally ended, and one clear answer came. From now up to december 31 2007, 12 in the night, as many texts as possible should be produced and collected. That is the ultimate goal of this commission. If we do it by hook or by crook, it does not really matters. It does not matter if werkgroepen write, or persons. It does not matter if we convince some people to write about some issues, or if unasked texts are produced. The only thing that matters now is: spui babe, spui!

So for once, we might as well agree, and write.

So up to 2008: spuiuiuiuiuiuiuiuiuiuiui!!!!!

Some for the beginselen

Tonight the beginselen commission meets, and I thought that what I am posting here might be relevant for the beginselen discussion. It is a text that I wrote a while ago for the forum of kritischer groenlinkser, but it was never discussed... so perhaps now...

Enjoy...


To be (liberal) or not to be: that is not the question

Inti Suarez
Bestuurlid GLUtrecht; vz Kleurrijk Platform

Foreword

Too many times have been said that after the German wall fall, we all became liberals. Groenlinks, perhaps too late, perhaps too early, caught up with the trend. Too fast because we have still too many sectors of our society in a position that further liberalism will only reduce their chances to access current levels of well-being. Or too late, as is written in the last De Helling, where we are told that the liberalism that groenlinks party-topers embrace today is as old as the Jacobine movement, back in the times of the French revolution.

Now, we might not have to choose in between the too late or the too early options. As Halsema repeated many times the past two years, the discussion about our supposed liberalism just misses the point. To be liberal today is a sticker so vague that can be used for the VVD or for Groenlinks, not to mention the democrats in the USA. The devil, as usual, is in the details. Lets have it about some details. In what follows I hope to show that groenlinks ideas on economy are far too liberal to be good, and groenlinks ideas on migration are far too conservative to be of relevance.

Nordic ideas

One issue in which the liberals of groenlinks have made headlines (at least in our internal discussions) is in the so-called Scandinavian model of economy. In such a model, basic tenets of the Dutch welfare state are attacked. The proposal calls for flexibility of the ontslagrecht, stronger reintegration investment and better networks of support for the unemployed. If this whole package would be implemented together, it does sound Ok. But is it Ok?

The most important claim that the Wetenschapelijk Bureau has done promoting this model is that it will create a dynamic economy. Dynamic here means that more people is fired faster, so others, traditionally excluded from the labour force, are capable to take the vacated jobs, so far unavailable to them. In the eyes of groenlinks ideologists, the people excluded from the labour market will profit from more flexibility. But how much of this is true?

In first place, let's define the analysis. There are many ways to classify the different components of a society. One could think in gender, or in ethnicity, or in education level. Or in a combination of those factors. Once the classification is decided, the next step is to explore the labour participation of each population segment. Labour exclusion does occur in every society group, but in some more than in others. With this results in mind, one could analyse the results of labour market flexibility in each particular segment.

Let's go step for step, then. Consider ethnic or gender segmentation. Simply comparing level of employment in autochtoon versus allochtoon (the analysis, at least in broad lines can be repeated for women) we learn right away that the allochtoon Netherlander is far less included in the Dutch labour market than the autochtoon segment. One conclusion of this is to say that labour exclusion is a relevant issue in the allochtoon population. So far, so good. In the program of groenlinks so much is acknowledge, since we claim that labour exclusion is a relevant issue, via discrimination, for the allochtoon citizen. Now, would flexibility help?

Now that we know who is excluded from the labour market, let's proceed. Is the allochtoon employee flexible? How would further flexibility of the labour market change their employability? The last report of the arbeisdinspectie1 tells us that allochtonen (and women) are very mobile segments of the labour force. So we discover that in reality, the allochtoon employee is more flexible than the autochtoon employee. Allochtonen change their jobs faster and more frequently than autochtonen. So the question arises: would further flexibility help this sector?

Let's put the argument together: One sector of the Dutch population, in which exclusion of the labour market is a relevant problem, occurs to be also a very flexible and dynamic sector. Dynamism is positively associated with exclusion, then. How more dynamism could possibly help the inclusion of this sector?

The example offered here illustrates a broader trend in groenlinks flavour of liberalism. The idea of dynamic economies as source of employment is theoretically sound, and it has been breached in many countries, principally in France. Now, what this trend has to do with the real excluded from the Dutch labour market? Not much. What the liberalism of groenlinks today misses is the rooting in the real conditions of the excluded labour force. Is the phenomenon due to olded employees that can not be fired? Do we really believe that if a relevant percentage of current employees would be fired then the excluded of the labour market will be -suddenly- included?

An alternative analysis of exclusion in the labour market goes along the lines of intrinsic -microeconomic- causes, instead of structural -macroeconomic- causes. The results of several studies hired by our TKfractie past years verify that, at least in regard to the allochtoon workforce, discrimination is a much more relevant cause of exclusion than lack of economical dynamism. But this line of thinking produces problems, as groenlinks well knows. Of course, what I am referring here is to the well known law Samen, which introduced by the Rosemuller fractie, was not renewed few years ago. Interesting is that such a law seems to go against what liberalism is. In a “laissez faire” state, there is no interest of the government for telling a business owner whom to hire. Perhaps attempts comparable to the law “Samen” fall out of the current liberal trend. In any case, this is not the place to attempt a revival of an old groenlinks idea. What I do intend to do here is to point at limitations of the current liberalism of groenlinks. Our own research, or data easily obtainable from the CBS and the Arbeidsinspectie tell us that exclusion is certainly not solved by more liberalism.


Free flow

Now, lets attempt another dilemma currently discussed in Europe, with have a classical liberal answer, and that has recently discussed by groenlinks. I would like to turn our attention to the migration dilemma that European societies face today.

The free flow of people across countries is a fundamental tenet of liberal ideology, as fundamental as the free flow of goods and capitals. Every classic (or neoclassic) economic theory function if and when markets are open. The interesting question is how good scores groenlinks here? Or Europa, for what it matters? Not very good, actually.

If we go back to the congress of Groenlinks occurred in R'dam, back in 2005, you will remember that a visietext migratie was there discussed and ultimately voted. In that text four dilemmas were presented to the groenlinksers. Migration in Europa today is an issue that sets dilemmas far from trivial. The commission that wrote the proposed visietext presented no full solutions to those problems, but ways to tackle them. Around a months ago, that is two years after the congress, our representants in the European parliament meet their collega's from the European Green Party in Berlin, in an attempt to settle a position on migration from the EGP. If you read what our Kathalijne brought to this meeting, it certainly goes along the lines that groenlinks set back in 2005. The emphasize is in circular migration. Faced with the increasing migration pressure, what Europe can offer as solution is a controlled circular migration scheme.

So far so good. We have a representant of groenlinks lobbying in the European political scene for the standpoints that we agree on. But to place this in the context of my discussion here, the question has to be made. How liberal is circular migration? Is circular migration a step in the direction of a world of open borders? Or at least to a world in which flows of people are as open as possible? Well, actually not. Circular migration schemes, actually, are very non liberal, or at least, very non open. The word circular means that the person that arrives and is welcome in Europe, does not stays but for a well defined amount of time. Actually, any scheme of circular migration requires a enforcing state, able to track foreign workers and able top deport them when their time is due. Surely not a very liberal state of affairs, neither a society to aim at.

Even if we take the ethical considerations apart, circular migrations schemes are known and have failed since long in Europe. What else is the good old idea of gastarbeider? What we know is that the circular part simply doesn't work. Or the guest part does not. A relevant amount of people that arrives to a place to work, stays. A circular migration scheme is bound to fail as a realistic alternative to the immigration pressure that Europe faces today.

So. The intention of the lines above is to clean up the start for the serious discussions that we need inside groenlinks today. My two examples aim to prevent our discussion to be phrased in terms of being, or notbeing, liberal. I hope to have presented two cases, both relevant in today's politics, in which groenlinks is too liberal, or too conservative. You might or might not agree with me about my own preferences. But let's agree that the questions that we have to answer is in the details, and not in the big lines.

Getting older

and seeing the big names dissapear: Dick, Herbert, Heinlein, Asimov... at least Bradbury is still around. But no more Vonnegut.

so it goes

Manifesting over the manifesto: own positions

So far I have tried to grapple with some of the arguments in the table of planeetgroenlinks. Now is due time to throw in the table my own ones. Probably too late, since with so many commentary many of the inhabitants are tired of the discussion. But vooruit!

I want to make three points here. Not surprisingly about the course, imago and culture of the current groenlinks. Each point is easy to resume in one sentence each, so here it is:

1)The course of groenlinks should be more liberal in some aspects, and less in others. To call the current course too liberal (or right wing or any other synonym) is just fool.
2)The image of groenlinks do need to include other groups, without excluding the group already represented.
3)The culture of groenlinks must be more open, if we want to grow as a party, but more openness call as well for more responsibility.

Nothing shocking, so maybe you would stop reading right now. But perhaps the argumentation is shocking? read on!

1) A big deal of the ideological discussion inside groenlinks revolves around the question “are we becoming too liberal?” In my eyes, almost a non-question. To start with, there is no such a thing as a liberal manifesto, which can be used as a measuring device. What does exist is lots of different issues to decide to be more liberal, or not. Same for groenlinks: inside our current pool of ideas we find some that need liberalization, and some that need some dose of “estatification”. Two examples: the mantra that more flexible labour market improve the circumstances of excluded is a classical idea that has received lots of counter-evidence along time. To name only one, in the report of the arbeidsinspectie on labour mobility and discrimination (2004) comes the clear result that allochtonen are far more flexible in their jobs than autochtonen. And still, they remain with higher rates of unemployment. This is not to be solved giving more flexibility.

A different standpoint in which we could use more liberalism is in our migration standpoints. We still talk about controlled migration, or labour migration only if it is in the advantage of the netherlands. But I still remember a debate organized by the wetenschapelijk bureau from the VVD, in which it was argued for a world without borders, as the ultimate liberal goal. I certainly concur, I'll be happy to have the liberalization of our migration standpoints.

So... shall we stop using big and heavily charged words and get down to the real issues?

2) In the same wibe, lots is being discussed about our “elitarianism”. A lot of warm air, in my humble opinion. What matters here is that we must become more diverse. I have nothing against having some very elitarian party members... if we have some very egalitarian members as well. So at the side of a deep analyst of political nuances we must also have some black and white activist, a la greenpeace (or at least a la greenpeace in the seventies). In my eyes the challenge of groenlinks is not to abandon the elite and welcome the people, but keeping the elite and the people in discussion. Actually, if my memory still works, that was pretty much the gramscian version of democratic centralism. Think in something like “democratic multicultural centralism” and consider culture not only as a ethnic thing, but also a socio-economically determined phenomenon.

3) Many people that ask for mayor involvement in the decision process today is simply not capable to keep up, if they would be given the chance. As vz from one workgroup, starter of another and member of yet another, I would love to see the role of workgroups increased inside the structure of the party. I was strongly against the last reform of statuten, in which workgroups were deprived from the possibility of offering not-asked advice. But hey, beware of what you ask for... because you can get it! This is an issue in which we criticasters should be less populists. To give an example, the Kleurrijk Platform sees a change of members that rounds 75% every year. The people that stays around is very scarce. So imagine that such a club would be -all of a sudden- in charge of the multicultural positions of groenlinks. In a word: a nightmare. And not only workgroups, also the regios. It sounds very nice (in the partijraad, for example) to talk in favor of the regios and against the randstad. But should a local activist coordinate international policy (you guess what my answer is here)

So yes, I do think that the kader should take more responsibility in the decision making of our party. Sure thing. But is the kader aware that this would imply far more commitment than the existing one? Less time to hang around and more time reading policy pieces? Far more efficient workgroups meetings? How many members of workgroups would remain as members if the answer “sorry, I did not have time for ...” would not be acceptable?

Rejoinder, then. Why did I not sign the kritiek manifest, and still... why I consider it a very important piece

So yes, I have been bothered by very un-critical meetings -or congresses- of groenlinks. I had had the feeling of being part of an applause machine, now and then. But who's responsibility that is? Isn't it mine as well? It is. I missed, perhaps first of all, a strong auto-criticism in the spirit of the kritiek manifest. In second place I miss a broader call for diversity. My answer to elitarianism is not less of it, is more populism as well. Both are needed. And last of all, but perhaps more important than all, I do not consider useful a full attack of the liberalization of groenlinks. I rather argue for more liberalization in some issues, and less in others. These three reasons, when balanced and measured, make me not sign. But hey! If this manifest would not have been written, with a sustained effort from Leo and Paulus and others... we would not be discussing these issues. I might not agree with their tone, or their emphasizes... but I greatly thanks their input. Without this group of indians we would not be about to sit in powpow... and that is very needed in groenlinks now!

On the manifest: is it a minority opinion? (3)

Well, this third comment closes my comments on the comments on the manifest. (notice that english is not my mother tongue: there got to be better ways to say that). After, I'll be able to write my own opinion on the kritiek manifesto. But now, is this the product of a sour minority inside groenlinks?

Actually, for all what it matters, they might be a minority in groenlinks. Or not. We will never know. What is a fact is that the 250 people that ended up signing the text are bothered and are a bunch. I have seen congresses with more or less the same people in the hall. What I understand as the real good thing that this manifest is, is the (very) strong signal that it gives. To dismiss it as the product of a club, or a minority club, or a minority bothering club, is to be blind.

The last post of Kathalijne is a good example of the point that I want to make here. She refers (rightly so) to the Europa werkgroep as an example of a groenlinks instance in which party members are well involved in the decision making. But hey, the europa werkgroep, with few others, are exceptions. If you make the rounds of the landelijke werkgroepen of groenlinks you will hear very many different things, but you will also hear a undertone of dissatisfaction. In one way or another the life of groenlinks has created a feeling of exclusion in quite some of our members. And accordingly, those members kick back now and then. Many of the bizarre decisions of the partijraad, or the congress, are due to a pure and simple feeling of... revenge. Of impotence against “the powers that be”, which apparently take decisions without involving the achterbaan.

Even Christian Jongeneel, one of the more critical persons regarding the manifesto wrote “Het zou fijn zijn als GroenLinks weer de sfeer terug kon vinden van de Kosovo-discussie”. So yes, there was another sphere that is to be regained. To quote again: “toen er uiterst fundamenteel van mening verschild werd - veel dieper dan nu - maar het integere imago van de partij juist een grote impuls kreeg vanwege de waardigheid waarmee de meesten zich uitten.”

So the point, at least for me, is not that the writers and supporters of the manifesto are a minority. Or a majority for all what matters. Irrelevant. What matters is that somewhere along the line they changed from disagreeing people to upset people. And that is a problem that we all have to solve. So let's not shoot the messenger, but see if we can do something with the message. Even if we don't like the messenger.

And about the message... this GL-ogger goes to bed, so it will be tomorrow...

On the manifest: A debate party might be a divided party. Nou en? (2)

One of the concerns of the persons that criticize going to the media is that the image that groenlinks gives outside is the one of a spliced party. Accordingly it would be better to keep our differences inside the walls of our meeting rooms, and not loose votes showing that we actually disagree.

Well, I think that this is a figment of the imagination. The fact is that we are a spliced party. We do have differences of opinion, now and then strong differences of opinion. Try to hide this differences is not only hypocritical, but impossible. And again, using the same argument that we use to support allochtoon participation, the diversity of opinions is a plus, not a minus. Nothing to hide, but something to be proud of.

The thing here is that people that keep on hanging to their ideas, even after the congress voted against them, are seen as bad losers. But why? Actually that is what we all do, since groenlinks is always defeated in elections, and we keep on trying. Can we really and sincerely blame and consider wrong the people that is not convinced by the course of groenlinks today? Should they shut up for a while?

My answer is: not at all. All the contrary. Because the mere existence of other currents of opinion inside groenlinks guarantee that we reach broader segments of the population. Which is a good thing, not because they vote for us, but because that is the only way to understand more segments of the country. So to every person that tells me that Femke is too elitist, I can say “she might, but there is no problem with it, since there are others that aren't”

Actually, given that I mentioned Femke, I think that many of the upset people inside groenlinks could learn some from her. Her reaction to the manifest is: “we knew. This is a debate party” enough. Simple and wonderful.

We should not be afraid of ideological differences, as much as we are not (very) afraid of ethnic differences. After all, both the Platvoets and Halsemas of this party are working for what they think is a better party. Both are convinced that groenlinks is the place to be. So even if with very different ideas about what groenlinks should do, they are groenlinksers. As it should be. Let's (learn to) agree to disagree.

On the Manifest: the press (1)

The finally published manifest from the group “kritiek in groenlinks” got to the press. And inmediatly got to planeetgroenlinks. There is a lot written, and it is likely that some more is to be written yet. Just reading planeet the last few days, I have been wanting to react to lots of comments. But if I keep reading and thinking, I'll end up writing a whole book, and not a single post. So my strategy today is to address different issues in several short posts. The last one will be about the reason my signature is not to be found in the supporters of the manifesto. But let's go with the first issue, the press.

Several comments so far mention that go to the press is to damage groenlinks. I can imagine that you would not like to see an internal discussion raging in the newspapers... but... are there many other media? do we use them? The answer is that yes, there are other media. And no, we do not use them. One example? The manifest is online since long time ago (scroll down this blog, for example). When did groenlinksers react to it? when it hit the press, not before. So it is no surprise that whoever has something to say about groenlinks, try to get in the press first.

Mark my words, this apply to both sides of the debate. Femke and Co have been investing time in the ongoing “opposition discussions”. This exercise is precisely the sort of thing that the manifest's people criticize as lacking in groenlinks: a political leader asking feedback from the achterbaan. But I have not seen the prominent people of the kritiek group in those discussions.

And besides this pointing-with-the-finger, what is the problem of going to the press? It seems to me that actually what we are is scare of the public debate. Funnily enough, some of the ones that are against press articles, are the same ones that proudly talk about groenlinks as a open debate party. And now? Why not?

So let's close this post here. I do not like the manifest enough to have signed it... but I certainly agree with the idea to get it in the public line. Lets cook some dinner and try to write about the next argument, divisions in groenlinks.

Inbreed in groenlinks

Like in any other organization, in groenlinks there has been complaining about being dominated by an incrowd. The last expression that such a feeling had was the last partijraad, in which the commissions to drive the writing of a new beginsel programa were rejected... since everybody in there were known (I keep on wondering if the partijraad wanted new members to write the beginsel programa, but ok)

Now, in these days I also learned that compared with other dutch political parties, groenlinks has the bigger numbers of smokers. Now, read this article in the independent today:

Found: gene that means some people can't give up cigarettes
By Steve Connor, Science Editor
Published: 03 April 2007
(http://news.independent.co.uk/world/science_technology/article2414772.ece)

And then, everything becomes clear. An expression of incrowd in certainly inbreed, which makes a population to share too many genes. If so many smokers are in groenlinks, and a gene determines your addiction, groenlinks is dominated by an incrowd. QED.

Perhaps the partijraad might ask for the new commission to be non smokers only. Or am I being too sarcastic?

Back from Brussels

Again in the train, but this time going back home, after the two day visit to the European Parliament. Worth to write a post about, since the Kleurrijk Platform invested some time thinking about the migration standpoints that were discussed, or at least mentioned, in one of the sessions that we had.

But before making those points, let's mention that visiting the european parliament is an interesting experience. Walking to the corridors of the parliamentary buildings brings very strongly the contradictions that tear apart all of us that are, in one way or another, eurofiles. On one side is the excitement of sharing space and time with people that not only doesn't need to be convinced of the values of european collaboration, but with people that is working daily in such a project. And at the other side, seeing the real way in which the parliament discusses, the declarative speeches that in the end do not mean a lot, or the throngs of persons convincing each other of their small changes in the line seventythree form the document ninety-four, remind us sharply that europa remains a bureaucratic monster. Not to mention the circus of moving a whole parliament in between two cities, but also to check the condescending tone that functionaries, or civil servants, actually, use to explain to us, plain citizens, the inner working of the beast. It's true, compromise is the unique way forward in a multinational project. But assuming that the need of compromise is enough to dismiss the concerns of europeans on the creation of a superstate, or the disappearance of national identities (not founded fears, in my opinion, but acutely present) is the same mistake that lead dutch politicians to the failure of the constitution referendum.

But Ok, faced with the two faces, I choose for one of them. It's almost a cliché for a groenlinkser, but anyway, let's say it once again: the experiment europa keeps on being a beacon in a world controlled by the disputes in between the chavez, bushes and ammadineyas of this world. The building of a democratic europa, as Rebecca Harms reminded us in very simple (and perhaps because of that more convincing) words, keeps on being the relevant challenge of our generation.

But OK. Enough campaign. The central issue that we wanted to discuss with Kathalijne and Co is the criticism that we have on the newest forms that migration policy is taken inside the european greens. Kathalijne, the right woman at the right place, has been leading the discussion inside the European Green Party, proposing the study of schemes of circular migration as central issue for the greens. The criticism that arise in the Kleurrijk Platform is on three grounds. IN first place is difficult to imagine that such ideas will succeed in the practice, after having failed in the years fifty. The core idea of circular migration is that people can come to europe, stay for a while, and come back to wherever they come from. But the experience of europe is precisely that people come, and stay. So we still do not hear an answer to the question: why these ideas will work now? What is new components they have? The other two concerns hat we have, in my own opinion, are easier to address. In principle having temporary migrants implies that deportation will show her ugly face again. In second place, temporal migrants might not have access to all the social security that precisely makes europa a special place.

Now, we did not hear clear answers to these concerns, so I suppose that the discussion is still alive. As a matter of fact we were invited to a seminar on migration in which the green fractie will discuss her position to occur the 16 of april. Then we will, again, see how further can we get the greens to argue for a more open europa.

Groenlinks is a sucker for women... and for slow processes

On women

Well, I guess that now and then one is allowed certain level of bitterness in his own blog, so I will not surprise my readers saying that I am (a bit) disappointed with the decision of the last partijraad, regarding my candidature as international secretary. I'll have to wait for that, and Isabelle got her chance. A close call, 25 votes against 22 in the second round. The reasons why I disagree with 25 members of the partijraad is that none of the other two candidates has done any work with the international groenlinks kader, meanwhile I am busy with it since I am groenlinks member (some five years ago), and in second place, we got ourselves a partijbestuur without a single allochtoon, and with a ratio 5 to 2 women. Are these two issues relevant, or I mention them as product of my bitterness at loosing an election? Well, I think that they are at least a bit important. If we intend to give perspectives of growing inside the party to our kader, this was a bad signal from the partijraad. If we value what is the trajectory that kader people do, that was also a bad signal. And if we intend to have a society in which different groups (by gender, ethnicity, culture and so forth) participate, this was also a bad signal. But hey, so is life. Now that I write this post in a train to brussels, where by first time kleurrijk platform members will (formally) talk with our european politicians, I repeat to myself (and whoever is reading out there) that I'll go on doing “my international thing” with the kader. Groenlinks has so much to do, and so few people willing to do it, that in the long run it does not matter who sits in which bestuur, but it matters that we go on with our agendas.

On slow processes

And well, to round up this email complaining about the decisions taken by the partijraad, I''ll write my dissent with their approved motion against the commissions for the project 2008. The partijbestuur presented to the partijraad a list of 30 persons that would lead the process of making a new beginselprogram. The partijraad rejected the commissions, and called for the process to stop, go back and start again. The complains were that too many of the commission nominates (me among others, what a joke) were party insiders. Now the partijraad will decide a profile of the good member that should sit in such a commission, and hopefully in some future we will have the good representative commissions, without too many insiders.

Now, why would I disagree with such a decision? The disclaimer, of course, is that I can not be fully objective here, since I am one of the affected by the decision of the partijraad. But that being said. The partijraad has all the right to object decisions taken by the partijbestuur. That is why they are there, the most important mechanism of check and balance that we have in groenlinks. But check is one thing, and balance is another. Why the partijraad members were not able to propose some more people (or other people) to form the commissions, and keep the process going? They did receive the proposal in due time. Why the partijraad bestuur did not hear the sound of discomfort about the proposed commission that rumbled in the party (it was pretty loud, if you would care to pay attention) and had a counterproposal ready? I can only imagine one reason: the partijraad bestuur thought that rumbles would remain only that: rumbles. And they commit the same underestimation mistake that they already commit in the Pormes case. You can not tell, or show, to a whole collective, that they are not being taken seriously. What the collective does, as aptly put by several groenlinks webloggers, is to show their teeth. And that is what the partijraad did.

This is a problem. Perhaps the beginsel program process will not suffer a lot (“just” few months delay) but the party will go on suffering from this lack of attention to the more and more aggressive “normal” member. If the partij(raad)bestuur do not work hard to pay attention to what normal members put in the table, this party is going to become harder and harder to lead. And in this sort of situation, the looser will not be only the partijtop. It will be the whole party.

From us, from them, from abroad: riots in Utrecht

It seems that this hot week in Ondiep, a small neighborhood of Utrecht, is coming to an end. Along several nights some two hundred persons have been detained by the anti-riot squad of the police. Last night a silent wake, which make the headlines in De volkskrant, mourn the deceased neighbor. Even if in this morning the police fences that walled the neighborhood are still there, few people expect new riots.

There are several issues of interest regarding this week. For me, the most interesting is an almost automatic reaction of the press: the rioters were not from Ondiep, there were from abroad. So were the disturbances described in the media. Even the unique groenlinks blogger that wrote about it, Jasper Fastl, mention that assertion. My question is how do we know, and what does it matters.

In principle it is true that the official numbers of the police, at least in the press, refer to the existence of strangers to the neighborhood. First it was talked about a mayority, then about 1 in 5. All the same, what does it matter? Utrecht is a small city, and five minutes in a bycicle allows me to cross half of it. Is a person that heard about the death of a citizen in the hand of the police, that gets into his bike, and goes to another neigborhood a stranger? I don't think so. He (or she) is just another citizen from utrech, that with his own reasons believe that he should be where the police killed somebody. Why the persons that live hundred meters away from the shooting have more right to be upset that the persons that live one kilometer away? It beats me. The existence of the so called riot-tourists does not tells me that people like to travel to kick and be kicked by the police. It tells me that not only in Ondiep are frustrated people. Utrecht might be the city with higuest standards of life in NL, but not all citizen enjoys them.

Another issue is the mere existence of the riots. We have certainly heard about the riots in Paris, and somehow we were secretly happy that they did not happen here. But we are wrong. The same conditions produce the same results. Poverty, lack of future, empoverishment of a neighborhood. And the idea that police abuse existed. Shake this cocktail and you get riots. In Utrecht, in Paris, or in Venezuela. People is people all across.

The mention to venezuela is not gratuite here. That is the other very important issue shown by the riots of Ondiep. For many analysts the riots of Paris were just another example of failed (cultural) integration of migrants. Not so. Those riots were produced by a failed socio-economical model, which excludes a relevant amount of people from the welfare that Europa today has. In Paris the excluded that live in the banlieus are migrants. In Ondiep are autochtonen. Once again, the skin color does not matter. You can opress people only so far. Go beyong that tiny red line, and you will get them out of hand. Or you will get us out of hand.

Last, but not least. I checked the websites from the coalitie parties in Utrecht gemeenteraad, GL among others. Just look for a search function and type ondiep.

In the groenlinks site I get three articles posted two years ago. One, visionary enough, refer to the concerning events of violence that happened... already few years ago.

In the PvdA site the same. The CDA site does not have a search function (wow) and the christen unie wrote something in 2005 about the selling of alcohol.

And besides Jasper Fastl, were are the groenlinks bloggers from Utrecht blogging about ondiep? Robert de wethouder? Niki, Peter and Pepijn from the gemeenteraadfractie? and Jasper Haenen and Xaviera Ringeling from the leden? In none of these weblogs there is a mention to the riots of ondiep. I know, you write what you want into your weblog, but my friends from groenlinks: I miss your blogs here.

Manifest Platvoet

Tomorrow saturday 10 march, from 14:00 to 16:00 meets in the partijbureau the group that pushed the motie for evaluation of campaign, course and culture of groenlinks. You are certainly welcome!

For this meeting Leo Platvoet wrote a manifest, which will probably be the center of the afternoon. Before pasting it here, for the record: I share very few of the concerns on ideology, but almost all the concerns on culture. I haven't big problems with the more individual-based ideology of Halsema, but I certainly disagree with the way decisions are taken. As candidate for buitenlands secretaris, I must say that Leo did get it right when saying that we can do much more with and about the third world. But well.. without more:


Discussieer en Beslis Mee!
Manifest van bezorgde GroenLinksers over koers, imago en partijcultuur

Wij zijn bezorgd en kritisch over een aantal ontwikkelingen binnen GroenLinks, de partij waar wij voor gekozen hebben om Nederland -en de wereld- socialer, groener en toleranter te maken.
Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2006 heeft GroenLinks verloren. Dat was geen incident. Vanaf 1998 is er helaas een voortdurend dalende lijn te zien bij landelijke verkiezingen: van 11 naar 10 naar 8 naar 7 zetels. Dat baart ons zorgen. Dat moet álle GroenLinksers zorgen baren.
Want GroenLinks is in 1989 voortgekomen uit vier linkse partijen, die tot de conclusie kwamen dat een nieuwe politieke formatie nodig was om het Nederlandse politieke landschap voor goed een ander aanzicht te geven. Om hét groene en linkse alternatief te zijn voor al die kiezers die vonden –en vinden- dat de PvdA naar rechts helt, het CDA het rentemeesterschap verkwanselt en D66 geen sociale agenda heeft.
Deze politieke plaatsbepaling van GroenLinks als hét groene en linkse alternatief is aan forse erosie onderhevig. De koers die GroenLinks het laatste jaar is ingeslagen, roept bij velen vragen op. Het imago wordt in toenemende mate als elitair ervaren. En de partijcultuur is steeds minder open en democratisch dan het naar buiten toe schijnt en laat daardoor steeds meer krachten en kwaliteiten in de partij onbenut.

Dit manifest beschouwt koers, imago en partijcultuur nader en doet voorstellen om het tij te keren. Wij begrijpen heel goed dat er ook externe factoren zijn die hun invloed hebben op het politieke klimaat en de positie van GroenLinks daarin. Zoals de nationalistische, xenofobe golf die Nederland sinds 2001 heeft overspoeld. En dat GroenLinks met haar kosmopolitische inslag tegen de stroom in roeit, zonder daar electoraal voor beloond te worden. Dat moge deels zo zijn. Maar dat is geen alibi om niet kritisch naar je zelf te kijken.

In dit manifest leggen wij de nadruk op onze zorgen en kritiek. Wij begrijpen heel goed dat daarmee geen recht wordt gedaan aan het totaal van GroenLinks activiteiten en de mensen die zich daarvoor inzetten, waaronder trouwens ook wijzelf. Het is echter diezelfde bezorgdheid die ons ertoe brengt ons op deze wijze te uiten in de hoop dat er écht iets verandert waardoor iedereen weer tot zijn recht komt en GroenLinks haar élan hervindt.

Wij maken ons zorgen over de koers van de GroenLinks

Met het verschijnen van het manifest Vrijheid Eerlijk Delen heeft de Tweede Kamerfractie gepoogd om nieuwe antwoorden te vinden op ‘hoe verder met de verzorgingstaat’. Terecht werd gesteld dat het onbevredigend is om als GroenLinks steeds de laatste versie van de Nederlandse verzorgingsstaat, waar nu al 25 jaar door rechtse en paarse kabinetten aan is gesleuteld, geschaafd en vertimmerd, als het meest wenselijke model te beschouwen. En dat het tijd is voor een nadruk op de GroenLinks-benadering, namelijk dat mensen emanciperen door te participeren. Tot dusver niets aan de hand. Maar in de verdere analyses en voorstellen die werden gedaan, ontluiken de contouren van een vrij fundamentele koerswijziging.
Kortweg gezegd kwam het er op neer dat te veel nadruk werd gelegd op het individuele, te weinig op gemeenschapszin, te veel op zelfredzaamheid, te weinig op solidariteit. Er werd een tegenstelling gecreëerd tussen jongeren en ouderen en tussen insiders en outsiders op de arbeidsmarkt. De rol en positie van de vakbeweging als bondgenoot in de strijd voor linkse, sociale doeleinden werd bekritiseerd. Het ontbrak aan enige analyse hoe dominant sociaal-economische verhoudingen zijn in de maatschappij. Eenzijdig werd de nadruk gelegd op arbeid als middel tot zelfontplooiing. Flexibilisering van arbeidsvoorwaarden werd bepleit. Evenals een actief beleid om werklozen en bijstandsgerechtigden via participatie en scholing aan het werk te krijgen, op zich geen nieuw punt voor GroenLinks, maar wél nieuw was dat dit verplicht werd gesteld.
In het manifest werden ook belangrijke zaken gemist. Zoals de relatie met de Derde Wereld en kritische analyse van de globalisering, de noodzaak van herverdeling en het ter discussie stellen van de immer voortgaande consumptiemaatschappij.
Het manifest werd –terughoudender- vertaald in het verkiezingsprogramma, waarvan het congres vervolgens nog bij enkele voorstellen de scherpste kantjes er af haalde. Maar de bedoeling van dit manifest bleef recht overeind, zowel in de wijze waarop de top van de partij er mee om ging, als in de beeldvorming van GroenLinks in de media. En dus ook bij de kiezers.

Wij vinden dat zulke fundamentele verschuivingen - door velen uitgelegd als een stap naar het politieke midden - een fundamentele analyse van de sociaal-economische verhoudingen verdienen en een partijbreed debat over hoe GroenLinks daarop reageert. Wij vinden dat de discussie in de volle breedte en diepte moet worden gevoerd. Dat debat moet over méér zaken gaan: de relatie met de Derde Wereld en een kritische analyse van de globalisering; de noodzaak van herverdeling; ons antwoord op de immer voortgaande consumptiemaatschappij en de ruimte die wij willen geven aan de markt.
Het moet gaan over onze houding ten opzichte van de Europese Unie: GroenLinks profileerde zich als het meest pro-grondwet van alle partijen, maar bijna de helft van het electoraat en een aanzienlijk deel van de leden stemde tegen. Reflectie daarop is er nog niet geweest. Tenslotte moet het debat gaan over de plaats die wij in ons politieke optreden geven aan ons oorspronkelijke kernpunt: milieu.

Wij maken ons zorgen over het imago van GroenLinks

Het imago van een politieke partij komt niet uit de lucht vallen. Programma, toonzetting en prioriteiten van prominente woordvoeders, praktische politieke opstelling, keuze waarop de feedback van de eigen standpunten plaatsvindt, verbinding zoeken tussen eigen voorstellen en wat leeft onder de bevolking: dat alles bij elkaar schept een imago. In een verkiezingscampagne kan dat imago hooguit nog worden versterkt.
De campagne die bij de laatste verkiezingen is gevoerd zat goed in elkaar en oogde hip. De campagne paste prima bij het beeld dat de partijtop op wilde roepen. Maar daar zit voor velen ook uitgerekend het probleem. De campagne richtte zich op door het bureau Motivaction doelgroepen, die worden gedefinieerd naar hun levensstijl en waardenpatroon. Hedonisten en kosmopolieten zouden zich aangetrokken voelen door GroenLinks en dus moet de campagne zich op dit mensentype richten. Niet alleen een intellectuele, maar ook een elitaire uitstraling is daarvan het gevolg.
Dit imago sluit goed aan bij het optreden van GroenLinks in de Tweede Kamer. GroenLinks is er terecht trots op dat het kwaliteit levert met de voorstellen die het doet. Maar deze voorstellen hebben een vrij abstract en ambtelijk-parlementair karakter. Goedkeuring van het CPB wordt als hoogste goed beschouwd, terwijl het geen enkele kiezer interesseert, dus geen item in de campagne is en de doorberekeningen een dag na de verkiezingen bij het oud papier belanden. Er wordt veel kostbare energie gestoken in het van bovenaf bedenken hoe het verder moet met Nederland. Om op sociaal-economisch gebied te blijven: uit alle onderzoeken blijkt dat de aanpak van de kabinetten Balkenende door een meerderheid van de Nederlanders wordt afgewezen. Mensen worden moe van de neo-liberale aanpak, de voortgaande introductie van marktwerking, het achterblijven van kwaliteitsimpulsen in de zorg en het onderwijs.
In plaats van met sociale voorstellen voort te borduren op deze kritiek, komt GroenLinks met een ingewikkelde, schematische blauwdruk, die niet herkenbaar is voor de mensen waar het om gaat. En die bovendien niet met andere partijen tot een vruchtbare of spannende discussie leidt, waardoor het, nota bene in verkiezingstijd, langs zijn politieke doel heen schiet.
Deze aanpak leidt er ook toe dat belangrijke ingrediënten van een gewenst politiek imago, zoals warmte en emotie, nauwelijks aanwezig is. Die warmte is zeker voor mensen die zekerheid zoeken belangrijk. Met een zeker dédain wordt hier op neergekeken. Het nieuwe sociaal-economische programma haalt het meest overhoop van alle partijen, en dus is dit het meest linkse programma, zo luidt de redenering. Maar het is natuurlijk zeer de vraag of ‘het meest overhoop halen’ een graadmeter is voor de mate van linksheid. Het draagt wel bij aan een imago dat voor grote groepen mensen, die juist van een linkse partij een reëel en herkenbaar perspectief op een beter leven verwachten, niet aantrekkelijk is.
Dit dédain gaat hand in hand met het neerkijken op populisme. Maar een vorm van populisme hoort in de gereedschapskist van iedere politieke partij te zitten. Het gaat er natuurlijk om welke inhoud achter dat populisme schuil gaat.
Met zo'n houding verover je geen kiezers, maar vervreemd je je van hen. De stembusuitslag leverde het bewijs. GroenLinks groeide in welgestelde witte slaapgemeenten en dito wijken van universiteitssteden, maar verloor in de rest van het land.

Wij maken ons zorgen over de cultuur in GroenLinks

Niet alleen het beleid, maar ook het imago en de koerswijzigingen worden door een zeer klein groepje mensen bedacht en geregisseerd. Er zijn nauwelijks serieuze pogingen om tijdig een goede feedback te verzorgen - dat gebeurt hoogstens achteraf, in debatten waarvan de verslaglegging goeddeels ontbreekt.
Werkgroepen binnen GroenLinks worden bij die besluitvorming zelden betrokken. Met maatschappelijke bewegingen is nauwelijks nog vruchtbaar contact. En zelfs bij lokale en provinciale verkiezingen zet het landelijke campagneteam de toon. Zo wordt deskundigheid in de partij, toch in vele soorten en maten aanwezig, te weinig aangeboord. Dat frustreert, doet mensen afhaken en leidt tot verdere verschraling.
Dit leidt tot een verwijdering tussen met name de Tweede Kamerfractie en grote delen van het actieve kader, tot groeiende onvrede en het ingraven in eigen posities. Daar komt bij dat een zekere arrogantie langzaam maar zeker de partij is ingeslopen. Critici van de nieuwe koers worden weggezet als zeurkousen die in het verleden leven. De exclusiviteit van het eigen gelijk wordt gekoesterd en verdedigd.Van een debatcultuur die leidt tot breed gedragen besluiten is zo steeds minder sprake.

De partijorganisatie, het partijbureau in Utrecht, is mede op initiatief van de Tweede Kamerfractie de laatste jaren geprofessionaliseerd. Op zich een goede zaak. Maar de huidige leidinggevenden kennen het politieke handwerk niet of nauwelijks uit eigen ervaring. De richting van de dienstverlening is als gevolg  daarvan langzaam maar zeker verplaatst. Niet de afdelingen, raadsfracties of werkgroepen staan centraal maar de koers van de Tweede Kamerfractie. Het Wetenschappelijk Bureau leverde met haar bundel ´Vrijheid als ideaal´ de grondstof voor ´Vrijheid eerlijk delen´. Het maandblad ´De Rode Draad`, dat lokale ervaringen bundelde en daarmee beschikbaar maakte voor andere fracties, is opgeheven, zonder dat  het kader daar in is gekend. De beloofde alternatieven zijn er nog steeds niet. De afdeling partijontwikkeling, die lokale afdelingen ondersteunde, is opgeheven. Voor het kader is het niet altijd duidelijk wie waar nu voor verantwoordelijk is. De actiecoördinator, die GroenLinks op transparante en herkenbare wijze moest verbinden met allerlei buitenparlementaire acties, is gefrustreerd opgestapt.
Wel is er een Permanente Campagne gekomen, die wordt gedomineerd door mensen en wensen van de Tweede Kamerfractie. Terwijl in een Permanente Campagne juist de activisten in de partij gemobiliseerd moeten worden
Scholing van (nieuwe) leden in de geschiedenis, de bronnen en het gedachtegoed van GroenLinks vindt niet plaats.

Het partijbestuur is ingekrompen tot 7 leden, die alleen op de winkel passen, en geen politieke agenda ontwikkelt. Er zijn geen partijbestuursleden meer die belast zijn met onderwerpen als sociale zekerheid, volkshuisvesting, vredesbeleid, derde wereld, milieubeleid. Daardoor ontbreekt voor het partijbestuur elke urgentie om op deze belangrijke terreinen het actieve kader te inspireren en verbindingen te zoeken met maatschappelijke bewegingen.
De congressen zijn steeds meer kandidaten-stemapparaten en applausmachines voor de partijleider. En het Forum - ooit dé gelegenheid om over heikele onderwerpen van gedachten te wisselen - vond de laatste –vederlichte- aflevering plaats in 2004, vóór het referendum over de Europese Grondwet.
Het politieke zwaartepunt intussen ligt bij het strategisch beraad, de denktank van de GroenLinks. Dit beraad functioneert niet transparant en legt aan congres noch partijraad verantwoording af . De Tweede-Kamerfractie voert er de boventoon, gesecondeerd door vertegenwoordigers van partijbestuur en Europese- en Eerste-Kamerfracties.
Kortom de partijcultuur in GroenLinks is ver-Den Haag-d, ééndimensionaal, top-down en gesloten.
De sublieme uitdrukking hiervan is de weinig dynamische partijwebsite, die gespeend is van elke interactiviteit. Een partijbrede agenda ontbreekt, evenals de namen van GroenLinks vertegenwoordigers in gemeenteraden en provinciale staten. De startpagina wordt geheel gedomineerd door uitsluitend parlementair nieuws van de Tweede Kamerfractie. Elke scheet die daar wordt gelaten, is op de website ‘breaking news’.

Wij willen dat GroenLinks zich herpakt

Er moet een herbezinning plaats vinden op koers, imago en partijcultuur. Het partijbestuur, dat aanvoelt dat er iets moet gebeuren, heeft aangekondigd een discussie te starten over plaatsbepaling, strategie en partijcultuur, die uitmondt in een amendeerbaar congresstuk dat in 2008 vastgesteld moet worden. Voor de opzet van deze discussie is een tamelijk bureaucratische structuur bedacht, maar daar willen we het verder niet over hebben.
Belangrijker is dat dit een open discussie wordt, waarin de bereidheid bestaat om kritisch te reflecteren. Uit dit Manifest blijkt wat onze zorgen en kritiekpunten zijn en deze zullen op een productieve wijze aan de orde moeten komen.

Wat betreft de koers van GroenLinks: de sociaal-economische visie vormt het hart van de discussie. Daarin komt veel samen. Het abstracte blauwdruk denken kan alleen tot de verbeelding spreken als het vertaald kan worden in aansprekende oplossingen die herkenbaar zijn voor mensen waarvoor GroenLinks opkomt. Niet voor de geëmancipeerde Zelfstandige Zonder Personeel, die het uitstekend zelf redt, maar voor de productiemedewerkster en de call-center telefonist. Het is alleen kansrijk als het een basis biedt voor coalities met maatschappelijke bewegingen en andere linkse partijen. Want een geïsoleerde positie leidt tot verdere verschraling. Zo’n visie heeft uiteraard herkenbare groene en linkse vertrekpunten, zoals een herverdeling van werk binnen en buiten huis, inkomensnivellering, een relativering van het arbeidsethos, humanisering van de arbeid, gezonde arbeidsomstandigheden, democratisering van arbeidsverhoudingen, inkomenszekerheid voor mensen die om welke reden dan ook weinig kans op de arbeidsmarkt hebben. Zo’n visie wekt emotie op omdat het kritiek en woede over grote maatschappelijke onrechtvaardigheid vertaalt in een strijdbare politiek. Kortom: ‘Knokken voor wat kwetsbaar is’.

Maar ook op andere terreinen die richting geven aan de koers van GroenLinks zal de discussie gevoerd moeten worden. Zo zal de EU scherper op haar economische beleid en haar internationale politiek bekritiseerd moeten worden. Milieu is ons unieke profileringspunt, maar ook hier moet de omslag naar meer aansprekende activiteiten gemaakt worden. Op andere linkse thema’s, zoals gezondheidszorg en de Noord-Zuid verhouding is het profiel van GroenLinks langzaam maar zeker vervaagd. Hier zal een inhaalslag moeten worden gemaakt.

Het door velen als elitair ervaren imago van GroenLinks kan alleen veranderen als de inhoud van de politiek, zoals hierboven beschreven, meer herkenbaar en oplossingsgericht is, meer maatschappelijke feedback krijgt, en in vormgeving daar op aansluit.
Het imago zal ook verbeteren als mensen, waarvoor GroenLinks wil opkomen, worden aangesproken op hun maatschappelijke positie, op hun problemen en hun ambities. En wanneer GroenLinks samen mét hen politiek gaat maken, in plaats van alleen vóór hen. Dat dwingt om in benadering, taal, middelen en emoties herkenbaar te zijn. En dat dwingt weer tot toenadering en dialoog.

De partijcultuur zal moeten binden in plaats van uit te sluiten. Afwijkende meningen moeten niet langer worden gebagatelliseerd. Discussies moeten weer plaats vinden op momenten die er toe doen en de opmaat vormen tot besluitvorming. Werkgroepen worden gestimuleerd en gefaciliteerd om kamerfracties en partijbestuur te voeden. Het partijbestuur moet haar positie hernemen als leiding van de partij, stimuleert politieke activiteiten en past haar samenstelling daar op aan. De partijorganisatie zal zich meer dienstbaar moeten opstellen aan het actieve kader in de partij. Banden met maatschappelijke bewegingen worden aangehaald. En op congressen wordt meer tijd ingeruimd voor discussie en een serieuze bespreking van kandidaten voor landelijke functies.


Versie 02 – dd 20 februari 2007 - Leo Platvoet

Being right by the wrong reasons

In planeetgroenlinks there is a brouhaha about the CDA minister Klink, that has censored a poster campaign, given that they advertize organ donors with some -more or less- erotic photos.

Of course, to prevent a institutional campaign due to some erotism involved in it sound pretty conservative, if not stupid. If those are the reasons from Klink makes a lot of sense to be critical of this new manifestation of the new cabinet.

But suppose that Klink is right, even if by the wrong reasons? Perhaps sex does not sell, after all...

Just take a look at here:

---------------
The big turn off
From The Economist

Using sex to sell a product does not work—particularly for women

SEXUAL allure is often hinted as being the prize for buying this or that. Yet advertising wares during commercial breaks in programmes with an erotic theme can be tricky: the minds of viewers tend to be preoccupied with what they have just seen and the advertisement is ignored. New research now suggests that even if the commercial is made sexually enticing, people still fail to remember it.
(...)
To test the (...) hypothesis, the researchers compared the recollections of those who had seen the advertisements that used the promise of sexual allure with those of the people who saw advertisements that did not titillate. They found no significant difference between the two groups. There was, however, a difference between the sexes: men were more likely to remember sexual advertisements (albeit not the brand advertised) whereas women were more likely to remember non-sexual advertisements.
(...)
Earlier work has suggested that sex and violence in television programmes deter people from paying attention to advertisements, but speculated that this may be overcome by using sex in the commercials as well. The new work suggests that this view is mistaken. It would appear that sex does not sell anything other than itself.

Vijf ideeën en vijf presidenten: ten redenen voor groenlinks om (meer) aandacht te geven aan Latijns Amerika

Twintig jaren geleden kon progressieve Nederlander makkelijk over LatijnsAmerika denken. Toen leefden wij met genoeg politieke vluchtelingen, die in Europa woonden na hun vlucht voor het martelen en de armoede van het Zuid-Amerikaanse continent. Veel Latijns-Amerikanen waren betrokken bij veel discussies in de eerste jaren van Groenlinks. De Nicaraguaanse revolutie was nog een belofte, en niet de teleurstelling die het later is geworden. Spaans praten was een politieke stelling, niet de mode die het vandaag de dag is. Een bekende tango (die u zich misschien ook herinnert) stelt dat “twintig jaren niets zijn” Maar het landschap van de Zuid-Amerikaanse discussie is sterke veranderd. Hier zijn niet meer zoveel politieke vluchtelingen, en de latinos die twintig jaren geleden in NL leefde zijn geassimileerd of teruggegaan. Latijns-Amerika kent een democratiseringsgolf. Eerst de ineenstorting van de Balkan, en daarna de Afrikaanse tragedies, werden belangrijkere thema's. Latijns-Amerikaanse migratie werd arbeidsmigratie, en geen politieke migratie meer. Kortom, Latijns-Amerika is nu niet meer zo'n interessant thema in Groenlinks. De tekst die volgt probeert dat idee te veranderen. De tijd is weer rijp om te denken aan het land aan de andere kant van de zee.

Nou, als een Argentijn-Venezolaan die zes jaren gelede aan de kust van Nederland kwam (vanaf de bergen van Zwitserland) hoop ik Groenlinks nog een goede beschrijving te bieden. De politieke en economische veranderingen van Latijns-Amerika gaan ongelooflijk snel. Dus kies ik voor een echte Nederlandse vorm: kort (en krachtig!). Hier stel ik vijf ideeën en vijf presidenten, voor die samen tien goede redenen maken om denken over Latijns-Amerika. Lees verder, en debatteer mee.

Eerst (pragmatisch) idee: Handel

Laat maar beginnen met de vanzelfsprekende. Wij leven in een geglobaliseerde tijd. Dat brengt Latijns-Amerika dichter naar Europa eventueel alleen voor economische redenen. Juist, er zijn veel meer Chinezen dan Zuid-Amerikaanse mensen, of er zijn veel meer “emergent economies” binnen Azië. Maar de groei van Venezuela of Argentinië, zijn groter of vergelijkbaar met de “Aziatische tijgers” van de jaren tachtig. Cultureel en economische gezien, staan wij dichter bij Latijns-Amerika dan bij Azië. Kijk eens naar initiatieven zoals de Mercosur. Enkele Zuid-Amerikaanse landen blijven proberen om economische grenzen te laten verdwijnen, net zoals Europa vijftig jaren geleden begon. Traditioneel gesproken wordt de handelen van Latijns-Amerika gedomineerd door Noord-Amerikaanse bedrijven, maar de politiek is bezig om dit te veranderen. Europa, zoals de Spaanse bedrijven hebben geleerd, heeft een groot potentieel in Latijns-Amerika. De Nederlandse economie heeft ook grote belangen in de regio. Denk aan Shell als een oliebedrijf, en de reserves van de venezolaanse olie of Boliviaans aardgas. Of denk in water-management technologie die ontwikkeld is in NL, en de grote waterwegen zoals de rivieren Amazonas, La Plata of Orinoco.

Nederlandse handelaren hebben altijd een rol gespeeld binnen het caribische gebied. De raffinaderijen op Curaçao verhandelt een grote deel van de venezolaanse olie. Antillianen en Surinamers zijn een levend deel van de Nederlandse bevolking vandaag. Zowel om economische als culturele redenen staat Nederland dichter bij Latijns-Amerika dan Groenlinks denkt.

Tweede idee (ook pragmatisch): Migratie

Migratie is het “hot issue” van de Europese politiek en zal niet verdwijnen in de toekomst. Sommige mensen zullen blijven herhalen dat wij meer migranten nodig hebben, sommige anderen zullen blijven denken dat wij minder migranten binnen moeten laten. Het migratiethema zaait het meeste in de politiek agenda van vandaag. Veel partijen zijn eens met elkaar: wij moeten meer aandacht geven aan het broeikaseffect, of de verzorgingsstaat moet teruggehaald worden. Maar het antwoord op het migratievraagstuk is nog ver van enige politieke consensus. Een feit is dat de emigratie van Latijns-Amerika groeit, en zal blijven groeien. Het verschil met de situatie van twintig jaren geleden, of met de situatie van de Afrikaanse migratie, is dat Europa op dit moment weinig politiek migranten van Latijns-Amerika krijgt. In Latijns-Amerika zijn er weinig tragedies op grote schaal, zoals hongersnoden of burgeroorlogen van Afrika. De Latijns-Amerikaan migrant van vandaag is een arbeidsmigrant. Mensen die zullen werken voor wat ze kunnen, of mensen die al gestudeerd hebben, en de beter betaalde banen van Europa willen. De meeste van de migranten van Latijns-Amerika gaan naar Spanje toe. Maar deze mensen overwegen ook om naar andere landen van Europa te gaan. Dat maakt de situatie van de Latijns-Amerikaanse migrant heel interessant voor Europese landen. Groenlinks zegt dat wij een controleerde migratie beleid willen. Wij streven om migranten aan te trekken die al banen hebben om hier te werken. Het is bekend dat Latijns-Amerikaanse migranten hun connecties met hun land van oorsprong houden, niet alleen per telefoon of e-mail, maar ook met het sturen van geld en de bijhouden van professionele relaties in de R&D sector. Dat voorkomt het risico van “brain (en economische) drain”. Het huidige europese beleid over migratie gaat veel te veel uit van de ervaring van de na-oorlogse jaren: De gastarbeiders zouden nooit terug gaan. Maar de nieuwe golf van Latijns-Amerikaanse migranten is anders, en de huidige realiteit in Latijns-Amerika is anders dan de realiteit in Turkije of Marokko van twintig (of meer) jaren geleden. De golf van de Latijns-Amerikaanse migratie die nu in Europa begint zal de perceptie veranderen die de Europeanen van migratie hebben.


Derde (politieke) reden: Latijn-Amerika groeit zowel in haar macro-economie als met haar armoede.

Economische en migratie groeit dwing Europeanen om Latijn-Aamerika te denken. Wij moeten denken aan economie en aan migratie. Daarom zijn de vorige twee ideeën pragmatische van aard. Er zijn ook nog andere redenen. Redenen die komen van de kern van Groenlinkse ideeën. Als de economie snel groeit in Latijns-Amerika, groeit de armoede ook. Hoe rijker het land wordt, hoe meer arme mensen het land heeft. Deze tegenspraak met een fundamenteel idee van het liberaal economische gedachtengoed zou kunnen ons inspireren om meer te denken aan Latijns-Amerika. Groenlinks zoekt nu de hernieuwing van wat het betekent om links liberaal te zijn. Als Groenlinks iets nieuws om te bieden heeft over liberale economie, is dat een antwoord op de tegenstelling tussen economische groei en armoede groei. En dat is een relevante vraag voor Latijns-Amerika. Is het stuk “Vrijheid Eerlijk Delen” een interessant stuk voor Latijns-Amerika? of is de Latijns-Amerikaanse ervaring met liberale theorieën iets waar wij van kunnen leren over de risico's van liberalisering? Ik ben me wel bewust van de risico's van geïmporteerde modellen van het ene land naar het andere. Maar de discussie over het belang van het “Scandinavische model” in Nederland kan misschien iets leren van het reeds ingevoerde “neoliberal model” in Latijns-Amerika. Daar hebben wij een extern voorbeeld dat het interessanter maak om aan Latijns-Amerika te denken.

Vierde -ideologische- reden: latijnsamerika is rood geworden

De stelling is bijna vanzelfsprekend. Na elke recente verkiezing gebruiken de nieuwe regeringen van Latijns-Amerika de zelfde kleuren van Groenlinks. Meer nog dan de vanzelfsprekende sympathie die deze ontwikkeling voor ons heeft , zijn er diepe ideologische redenen om ook daarover na te denken. In de latere tachtiger en negentiger jaren, volgden de Latijns-Amerikaanse beleidsmakers volgen wat men zou kunnen noemen een matig neoliberaal economisch beleid. Venezuela opende haar olievelden voor de grote internationale bedrijven, Argentinië heeft haar valuta gekoppeld aan de dollar, de “Free Trade Area for the Americas” een initiatief van de VS regering, lijkt goed. Maar deze politieke keuzen waren geen oplossing voor de grote problemen van de Latijns-Amerikaanse regio. De situatie schootterug. De grote bevolkingsgroepen van Latijns-Amerika blijfven arm, ondanks de economische groei. Nobel prijswinnaars zoals Stiglitz reageren tegen de “Washington consensus”. Het politieke leiderschap van de regio smelt snel, door spiralen van corruptie en schandalen. Een nieuwe soort van politici groeit. Niet verwonderlijke, deze nieuwe politici geven vooral aandacht aan arme mensen. Het resultaat is een echte mix, en heel interessant. Latijns-Amerikaanse regeringen zijn niet makkelijk te vergelijken. De taal van de president, en de beleid dat dezelfde president implementeert verschilt. Maar bijna alle nieuwe regeringen delen een ding. Alle huidige regeringen in Latijns-Amerika zijn zelfbenoemde links. Ik geloof dat de diversiteit van meningen over wat links betekent -bijna per se- interessant is voor Groenlinks.


Vijfde en laatste -politiek- reden: Latijns-Amerika is nog groen

Groenlinks is, inderdaad, meer dan rood alleen. Onze prioriteit ligt ook aan het onderhoud van natuur, juist nu, nu de toekomst van het broeikaseffect en verminderde biodiversiteit niet meer alleen de nachtmerrie is van de rare bioloog, maar meer een hard feit. Een globale kijk op de wereldkaart maakt duidelijk dat de meeste van de “biodiversity hotspots” van de wereld in Latijns-Amerika zijn. En ze staan onder druk. Van koralen in de wateren van de Caribische zee voorkomt de dreiging van hotelbouw, tot de druke op de regenwouden in de Amazone door de honger van de bevolking. De regeringen van Latijns-Amerika hebben veel gepraat over biodiversiteit. Gelukkig, zijn het geen gebieden met burgeroorlog, en ook geen kleine eilanden in het midden van de Stille Oceaan. De belangrijkste plekken hebben min of meer stabiele regeringen en makkelijk toegang. Europees en Nederlandse kapitaal geïnvesteerd om duurzam ontwikkeling van de Latijns-Amerikanse continent is niet onvoorspelbaar. Curricula in aanbod van o.a. De Wageningse Universiteit hebben veel experts afgeleverd, met jaren ervaring in de regio. Het is geen toeval dat de woorden “duurzame” en “ontwikkeling” waren gekoppeld bij eerste keer in Rio 1992. Als Groenlinks haar ideeën over natuur waar wil maken, hebben wij veel meer te doen in Latijn-Amerika.

Vijf –democratische- presidenten

Wie is wie in de latijnsamerikaanse politiek? Lees de kranten de laatste maanden en hun Spaans klinkende namen zijn vaker en vaker in de koppen. Evo Morales, of Chavez, zijn globale merken geworden. Maar wie zijn ze? Dragen ze de progressieve fakkel, of zijn ze simpel bananen-republiek caudillos? Volgens mij is de vraag belangrijker dan de gewone behoefte om te weten wat er gebeurt in een land ver weg. De vijf presidenten die ik praat hier over zijn een teken dat de linkse kerk -tenminste in Latijns-Amerika- verre van leeg is. Of, om de Bijbel te citeren, “veel zijn de kamers van de Heer”. Het is belangrijk voor ons, groenlinksers, om te zien hoe andere mensen betekenis hebben gegeven aan onze zelfde ideeën.

Laten we maar beginnen met Chavez, de militair die revolutionair wordt, de demagoog en machtige centralist. Chavez is het typische resultaat van de failure van het traditioneel (en western) democratische model. Afgelopen veertig jaren waren in Venezuela de sociaal-democraten en christen-democraten (de zusjes van de PvdA en de CDA) om en om aan de macht. De laatste jaren waren hun ideeën oud, en hun politici corrupt. Hun geloofwaardigheid ging snel naar beneden en Chavez greep de macht. In Nederland hebben wij Fortuyn gehad (en later de LPF), met een politiek kapitaal gebaseerd in kritiek op het puin van Paars. In Venezuela hebben wij Chavez gekregen, gegroeid op kritiek op dezelfde politieke familie. Zij acht (en sinds laatste november vier meer) jaren aan de macht hebben groot geld geïnvesteerd in de oplossing van armoede. Jammer genoeg is het meeste van de investering niet gecoördineerd en wel corrupt. Chavez' regering toont ook concentratie van macht in de uitvoerende macht van de regering zonder precedent in de venezolaanse geschiedenis. Chavez heeft zelf lijsten gebruikt van zij tegenstemmers om te verzekeren dat mensen die stemmen tegen hem hebben uitgebracht, geen baan krijgen in de publieke sector. De meest recent ideeën van Chavez zijn de privaat televisie kanalen te verbieden en enkele grote industrieën zullen gerenationaliseerd worden. De toenemende internationale profilering van Chavez maakt hem relevant, ook voor Nederland.

Na Chavez kunnen wij de andere kant van de munt bekijken met Lula, de vakbondsleider die liberaal wordt. In Latijns-Amerika is Lula de president met de meeste jaren als politicus. Voordat hij president was, was Lula ongeveer tien keren kandidaat. Binnen de club van de Latijns-Amerikaanse presidenten, als iemand de globale, liberale en economische wereld van vandaag begrijp, dat is Lula. En als iemand geloofwaardigheid verdient voor zijn kom, als iemand altijd hard heeft gewerkt voor de rechten van de armen, dat is Lula. Maar nu is Lula's regering is een moeilijke mix van liberaal beleid en linkse idealen. Lula is misschien een voorbeeld van waar een regering van Groenlinks op zou lijken.

Evo: Hij is de tweede indiaan die vanaf een armoedige geboorte, president is geworden in Latijns-Amerika (de eerst is Toledo, de vorige president van Peru). Evo Morales is een vertegenwoordiger van vierhonderd jaren van onderdrukking van de indiaanse bevolking. Het is te vroeg om te praten over het beleid van Evo, maar vroeg genoeg heeft hij de belofte van nationalisering van het aardgas waar gemaakt. De hele wereld geeft veel aandacht aan deze nationalisering Minder aandacht is gegeven aan het feit dat deze bedrijven geen Europees of Noord-Amerika bedrijven zijn, maar Braziliaanse bedrijven. Details zoude later komen, en Evo is er goed in om de media effectief aan te gebruiken. Maar populist of niet, radicaal of niet, Evo Morales is naar de voren gebracht het feit dat Latijns-Amerika de facto apartheid heeft. Grote sectoren van de samenleving, grote indianse sectoren, hebben geen contacten gehad met het andere deel van de samenleving in de laatste vierhonderd jaren. Dankzij Evo, is nu een erkende situatie.

Kirchner: Na de jaren met duizenden van gemartelde en vermoorde mensen, Kirchner is de eerste president van Latijns-Amerika die de massamoorden van de laatste dictators aangegrepen heeft. Verder is Kirchner de enige levende regent die grote en georganiseerde demonstraties gebruikt als propagandamiddelen voor zijn beleid. Herinner de boycot die Kirchner zelf georganiseerd tegen Shell, of de grote demonstraties tegen de vervuilende projecten van Argentijns buurland Uruguay. Minder mooi zijn de toenemende geruchten over de controle die Kirchner wil hebben over de publieke media.

Bachelet: Na een poging om in Europa te leven als politieke vluchteling, kwam Bachelet terug om haar artsopleiding af te maken, Chili onder Pinochet. Later was zij de eerste vrouw als Minister van Defensie te zijn. Dezelfde generalen dat terug in 1974 hebben haar vader gemarteld en vermoord waren onder haar stuur. In de sterke patriarchale en conservatieve chileense samenleving (waar Pinochet vandaag nog genoeg publieke steun heeft) vertegenwoordigt Bachelet het toenemende belang van vrouwen in een continent dat vandaag nog, tenminste in de ogen van Europa, veel te veel een macho bestuur heeft. Het beleid van Bachelet zal waarschijnlijk een voortrekking zijn van haar voorganger, een pragmatische en gematigde linkse regering.

Samenvatting. Vijf plus vijf is meer dan tien.

In de tekst boven heb ik geprobeerd een wisselend landschap van pragmatisme, ideologie en beleid te presenteren. Ongetwijfeld zijn de ideeën van mijn groenlinkse collega's over Latijns-Amerika zo verschillend als de betekenissen van links verschillende is in Latijns-Amerika. Als het mij gelukt is, zullen wij over deze verschillende meningen debatteren. Latijns-Amerika is inderdaad een groot deel van de wereld. De ideeën en de personen waar ik over heb gepraat, zijn verbonden en gemengd. Net als Europa een divers continent is, Latijns-Amerika is een fascinerende collage van situaties. Pogingen om deze realiteit te reduceren tot tien punten is niet goed mogelijk. Politieke, of geografische, of historische connecties maken de landschap wat ik hier beschreven heb, veel complexer dan hier gezegd is. Maar het doel is om op een debat aan te sturen. Groenlinks is een kosmopolitische partij, met belangen die verder rijken dan de dijken. Ik hoop dat de lezer mijn versimpeling vergeef, en erkent dat vijf plus vijf niet alleen meer dan tien is, maar een realiteit is die het verdient om verder over na te denken.

Inti Suarez als secretaris buitenland? Waarom?

In mijn eerste week als groenlinks lid, bezocht ik het groenlinks Forum. Dat forum ging over emancipatie. Voorgaand aan die dag heeft de partij maanden geïnvesteerd om over emancipatie te discussiëren. Verschillende groenlinkse gremia debatteerden, om meningen uit te wisselen op die Forumdag. Daarna heeft de TK fractie enkele visieteksten geschreven. In onze verkiezingsprogramma's is tot nu toe emancipatie een kernwaarde van groenlinks.

De emancipatiediscussie als een geheel is voor mij een voorbeeld van een goed functionerende partij. Het partijbestuur wijst thema's aan om een visie te ontwikkelen. Het kader van groenlinks is dan betrokken in de discussie. Niet alleen het groenlinks kader, maar ook de georganiseerde burger is uitgenodigd voor onze discussies. Groenlinks visie is dus ontwikkeld, vanuit de brede in de samenleving tot aan de dagelijks politiek praktijk van Femke Halsema in de Tweede Kamer.

Dit is ook de werkwijze die ik zou willen als buitenland secretaris van groenlinks. Groenlinks is een kosmopolitische partij. Wij kijken over de dijken heen, en dromen over een Nederland dat betrokken is bij de hele wereld. Wij hebben een nog lange weg te gaan om dit waar te maken. Ik noem hier twee thema's om verdere stappen te zetten op die weg.

Denk aan de spanningsveld tussen financiële liberalisering en de antiglobalistische beweging. groenlinks is tegen de exploitatie van de derde wereld door multinationals, maar wij begrijpen dat zonder globalisering ook de fair trade beweging te weinig ruimte zou hebben. De tijd van grote demonstraties, zoals in Seattle of Genoa is voorbij. Visie ontwikkelen is wel nodig. De invulling van het begrip anderglobalisme is interessant voor groenlinks om mee bezig te zijn.

Een ander belangrijk thema is migratie. Groenlinks heeft al een migratie visietekst van twee jaar geleden. De dilemma's waar wij toen over spraken, zijn vandaag richtinggevende dilemma's voor de migratie discussie in de EU. Nu is het moment om deze dilemma's te vertalen in concreet beleid. Groenlinks heeft brede expertise en zal die op de internationale podia moeten inzetten.

Wij hebben de afdeling buitenland, wij hebben het SDS, het Noord-Zuid netwerk, de Europa werkgroep... en ook nog het Kleurrijk Platform! En we hebben honderden leden die ook lid zijn van internationale organisaties, van het kleinbedrijf tot de grote NGO. Mijn doel als secretaris buitenland is om onze visies vorm te geven met die brede groep van internationaal-gerichte groenlinks leden . Nederland kan een belangrijke rol spelen in de wereld, en groenlinks heeft de verantwoordelijkheid om die invloed... te beïnvloeden.

De vraag is of ik geschikt ben voor de taak. In mijn resumé (http://www.scicha.org/ms/resume.doc) staat mijn opleiding en werkervaring. Hier geef ik mijn “groenlinks resumé”. Ik ben bestuurslid van groenlinks Utrecht, met als speciale functie werkgroepen coördinator. Ik schrijf een vaste column voor het lokale ledenblad “Linksom”. Ik was kandidaat voor de gemeenteraad, en lid van de campagne commissie. Ik was vertegenwoordiger van de stad Utrecht in de partijraad.

Binnen landelijk groenlinks ben ik sinds anderhalf jaar voorzitter van het Kleurrijk Platform. Vorig jaar heb ik twee workshops georganiseerd tijdens de Heerlen group/European Green Party bijeenkomst “Living in big cities”. Als lid van het Kleurrijk Platform ben ik coauteur van de “groenlinks visietekst migratie”, die op het congres van 2005 is vastgesteld. Ik heb namens groenlinks gesproken op een congres van de Groene-Bundniss 90 in 2004. Ik was lid van de Europa werkgroep, en initiator van De Werkvloer, de werkgroep voor de MKB sektor

Een partijtijger? Misschien. Met mijn jaren van rondstruinen in het groenlinks kader, wil ik nu mijn ervaring inzetten voor het partijbestuur. Ik zie mijzelf als een wereldburger (ik heb drie paspoorten), en misschien zou ik best in nog andere landen kunnen wonen. Maar ik weet zeker waar ik de komende jaren wil zijn. Ik wil een deel van een proces zijn, een groenlinks proces. Het proces om ons kader in contact te brengen met de brede wereld... en andersom!

Migration and groenlinks, 2007

The last meeting of the Kleurrijk Platform was about migration. What follows is my version of the “stand van zaken”

1) groenlinks position
2) EGP (non existing yet) position
3) Groenlinks MEPs position
4) KP position today
4.1) Our agreements with our MEP
4.2) Our disagreements with our MEP
4.3) Our internal disagreements
5) A way forward: questions to answer
6) Activities

1) In 2005 Groenlinks agreed in a visietekst migratie. In that text several dilemmas were presented, and tentative solutions were offered. The two most crucial issues were the tension between brain-drain and brain-gain and the possibility of foreign workers diminishing the labour condition of workers in NL. These two issues are dilemmas because an eventual opening of dutch borders to labour migrants might imply that there is a substantial brain drain in the countries of origin and a substantial impoverishment of labour conditions in NL, if facing a wave of cheap workers from abroad. But we also consider that migrants might produce brain gain, going back to their countries after a period of working abroad, and internal labour markets should be, in any case, open to more competition. The solution that groenlinks described in 2005 was to consider schemes of circular migration, in which people expend a time working abroad, but goes back to their country of origin.

2) The European Green Party (EGP) has agreed since several years ago in create a working group on migration. The problem is that at the european level the greens have no unified position on migration, which keep on growing as an issue of concern inside different countries of the EU. It is expected that this year the work group will finally assemble itself, and produce a debate on the matter. A principles declaration was agreed in the last EGP congress, and meetings of the “work-group to be” are scheduled for before the summer.

3) Our fractie in Brussels is also busy with the migration issue, and Kathalijne has taken the task of producing a discussion paper on migration, which is expected to fuel the discussion of the Green Group (that is the full set of parliamentarians that green parties have in the EP). This position is very needed, since the European commission has several initiatives on the way, in order to produce legislation on migration. So it is very desirable that the greens are able to produce a coherent answer, or position. The discussion paper of Kathalijne tackles the current discussions alive in the European Commission, and present the view points agreed back in 2005 by groenlinks. In broad lines, temporal migration schemes are offered as interesting solutions to the migration debate that rages across europe.

4) We at the Kleurrijk Platform have been acquainting ourselves with the discussion as it is today. We collaborated with the writing of the paper back in 2005, and today agree that 2007 is an important moment to concrete our position at the european level.

4.1) We certainly identify as positive that our people in Brussels are busy with the migration issue. And further we are happy to know that a standpoint discussed here is being broadly presented in the european context. With the actual contents of the position, we agree in that legislation is needed and it is going to happen, so the greens must have a clear position. Our fractie realizes that the legislation that the commission is intending to pass soon affects only the two extremes of the migration question. Legislation is prepared to regulate the movement of top employees in transnational firms, and to regulate the movement of seasonal workers. But a whole vacuum is left for the big group of migrants: people that able to compete in the european labour markets, having an education abroad, are prevented to migrate today to Europe by different sorts of restrictions. It is certain that we greens must develop a set of ideas to tackle this group of migrants, by far and large the most important, if only numerically speaking.

4.2) We as KP are less happy with the attention that Groenlinks and our europeans give to temporal migration schemes. We believe that they are not enough to tackle the migration pressure both from abroad and from inside. Migrants want to come to europe today, and the european labor market needs them. Temporal migration schemes are not enough to tackle this reality. We need more ideas and proposals.

4.3) As KP we don't agree with ourselves in what groenlinks, or our parliamentarians, should do. Some of us believe that temporal migration schemes are seriously flawed, implying very bad ethical and political positions. Some of us would like to see more attention to a policy such as the northamerican green card system, in which quotas of needed migrants are fixed and staying permits are given randomly to potential migrants. Others from us would like to see a “temporary visum plus” scheme, in which whoever that would like to find a job in europe, might try to do so, and if successful in a reasonable amount of months, should be granted a work-and-residence permit. So we have at least two alternative proposals to the current position of groenlinks.

5) The way to move forward, as the attendants to the last Kleurrijk Platform discussion on the matter agree, is to produce more sustained discussion. Migration is far from being a simple issue, and lots of expertise and research (outside the politician's realm) exist. The Kleurrijk Platform will, in the coming future, organize a round of discussions, with politicians and scientists involved in the matter. Faced with such a crucial issue as migration, and a diversity of opinions on it, we should expand the borders of our discussion club. And we will. Soon a dossier migration is to be compiled in our site (kleurrijker.nl) and open discussions will be announced. Questions that have to be sharpenly answered (among others) follow:

-In what differs a temporary migration scheme anno 2007 with the gastarbeider program from the '70s?
-Why green-card systems are not politically acceptable in europe? Should the greens go for them?
-Should a foreigner be able to compete with a dutch for any job?
-Should integration policy be linked to labour migration policy?
-Is brain drain (a collective phenomenon) reason enough to forbid migrants (individual people) to migrate?


6) Regarding our party groenlinks, we intend to organize a full discussion on migration in the summer, hopefully presenting a proposed updating of our current visietekts on migration. For that final discussion, several expert meetings will be organized before.
Regarding the EGP, groenlinks has chosen a trio of new representants to this federation. IN the short coming time, our contact with Bas Eickhout, Jos van Dijk and Lin Tabak will be reinforced, hoping that one of them, or even one of us groenlinksers, could participate in the EGP werkgroep on migration.
Regarding our people in Brussels, we hope to go on talking. We will participate in the conference to be organized in may, and offering our parliamentarians all the support (and criticism) from which we are capable. If we kleurrijkers agree in something unanimously, is that so far is a pleasure to talk with our european fractie, which has shown itself open to hear our ideas and criticisms.