Bestuurstijl

De geschiedenis van GroenLinks vertelt een fascinerend verhaal over de politiek van de laatste twintig jaar. Het was mogelijk in de tachtiger jaren om de opkomst van het conservatisme te bestrijden met meer van hetzelfde, om door te gaan met de traditionele linkse agenda. De voorlopers van GroenLinks kozen toen voor een andere weg. Twintig jaar van intern debat had de weg vrijgemaakt voor het samengaan van ecologische principes, solidaire ideologieën en een tikje liberale ideeën. Dat mengsel lanceerde ons naar de politiek van een nieuwe eeuw. In korte tijd groeiden we in de tweede kamer en we nemen deel aan het college in verschillende gemeentes. Die keuze in de tachtiger jaren had succes gehad.

Nu staat GroenLinks op een soortgelijke positie. Opnieuw zijn de conservatieven aan de winnende hand. Leefbaar Utrecht speelde een aanzienlijke rol in de Utrechtse politiek en verdreef GroenLinks Utrecht uit het college. Wij hebben toen een defensieve oppositie gevoerd. Zo hadden we een stem tegen cameratoezicht met idealistische tegenargumenten voor privacy. De camera’s in Utrecht zullen een strategie worden om de veiligheid te vergroten, of we het daarmee nu eens zijn of niet. Er zijn ook GroenLinkse initiatieven geclaimd door anderen, zoals de campagne ‘geen groen voor poen’ door de SP. Wat blijft er overeind van onze eigen strijdpunten?

We hebben minimaal twee opties. GroenLinks Utrecht kan natuurlijk doorgaan op de bekende voet. We kunnen onze huidige stijl opnieuw aanbieden, die gebaseerd is op ervaren politici die intensief aan het werk zijn in de raad. Dat is toch ook een risicovolle strategie, omdat Nederland (en daarmee ook Utrecht) de laatste jaren veranderd is. Het is ook een comfortabele strategie omdat we gewoon doorgaan met wat we al kunnen. Er is ook een andere keuze, de keuze voor vernieuwing. Mijn pleidooi is voor een fractielid dat bruggen moet bouwen tussen beleid en burger. Ik pleit dus voor een fractielid dat het werk met de burger als prioriteit heeft. En ik pleit voor een fractielid dat GroenLinks kan presenteren in heldere en eenvoudige lijnen. Onze tijd is moeilijk, omdat mensen ideologieën en politici minder waarderen. Mijn antwoord is a “back to the basics” roep. Terug naar de burger als focus van onze politiek bedrijf. En terug naar helderheid van ideeën. De minder waarderen van politici komt van onze mutatie in hooge ambtenaren dat beleid maken, en praten met haagse taal en diffuse ideeën.

Als ik een rol kan spelen in de toekomstige fractie van GroenLinks, zal het in de lijn liggen van deze ideeën. Afgelopen drie jaar heb ik deelgenomen aan verschillende organen van GroenLinks. In toenemende mate heb ik de mogelijkheden van onze partij weten te waarderen, de creativiteit van onze leden. En in dezelfde tijd was ook ik ooggetuige van de verandering van onze samenleving en politiek. Politiek is persoonlijker en meer chauvinistisch geworden. Ik geloof er sterk in dat onze partij zich hieraan deze veranderingen kan ombuigen naar een betere toekomst. Wij moeten onze potentie waarmaken. En we moeten kristalhelder zijn met onze ideeën. In een maatschappij die opnieuw op een kruispunt staat, zoeken mensen naar een visie. Wij hebben die, we moeten het alleen ook willen aanbieden.

Natuurlijk zijn ideeën makkelijk neer te schrijven. Maar hoe worden zie concrete in een thema? Hoe kan ‘potentie’ concrete input worden? Hieronder geef ik daarop mijn antwoord. Ik bestrijk hiermee niet de hele range van de GroenLinkse politiek. Ik wil hiermee mijn standpunten verduidelijken voor thema’s waarmee ik binnen GroenLinks al bekend ben. Dat is multiculturalisme, economie en Europa. En dat is wat ik in kan brengen bij de volgende GroenLinks fractie.

Ik wil naar de gemeenteraad!

Waarom? Omdat mijn passie is.

Ik weet niet of het mogelijk is, in de kleine ruimte van een posting, om een passie te verklaren. Ik zal het, in ieder geval, proberen. Passie voor politiek, passie voor groenlinks.

Omgever twintig jaar geleden was ik een geschiedenisboek voor kinderen aan het lezen, over het eind van de romeinse rijk. Ik kan me nog herinneren hoe de duistere eeuwen begonnen door het migratie. Het was niet de verdoervenheid van de keizer, het was niet de bouwvallige ideologie. Het was de onvoorspelbare beweging van millioenen personen, vanuit de steppen in China, van Noord Europa. Een schare van personen die niet beteugeld kunnen worden, en ook niet geintegreerd. Het boek was aan het eind, maar ik bleef er nog aan denken. De grootste romeinse rijk, was overwonen per simpele mensen, mensen on the move. Toen was ik een argentijnse migrant in Venezuela. Ik was zelf een van de stof deeltjes, een van de zandkorrels in de massa van migranten, nog een keer on the move. En niet alleen ik. Mijn italiaanse grootouders, in de weg naar Argentijne. Of mijn zoon, jaren later geboren in het Nederland. Migranten. Zullen wij nog een keer chaos en wanorde naar onze wereld brengen? Een vraag dat herhalt zichzelf, nog zonder duidelijk antword. Sinds dit moment, twintig jaren geleden, denk ik dat wij migranten aktief betrokken moeten zijn bij de juist antword geven. Migranten een rol hebben om te spelen in de landen dat ze ontvangen, dat ons ontvangt. De rol om onze rol te veranderen. Migranten waren altijd de andere, de gevaarlijke, de ontwrichtende. Onze eeuw moet een andere rol zien.

Jaren later, namiddag in de cafetaria van mijn universiteit. Ik en een vriend van mijn klimclub beslissen om een nieuwe studie te volgen. Dus verlaat ik natuurkunde in mijn vierde jaar, en uiteindelijk word ik bioloog. Mijn vriend wordt architect. Beide van ons waren overtuigd door wat wij hebben gezien in onze expedities naar het amazone regenwoud, of naar onze ijsbergen. Onze toekomst was in gevaar, in ernstig gevaar. De stad was aan het vreten van de natuur. Het woud werd ontbost. Het ijs was gesmolten. Als bioloog werd ik betrokken bij enkele environmental impact assesments. Van goudmijnen in het regenwoud, van olieraffinaderijen in de gezondheid van de mensen, van ontbossing in dieren communiteiten. Ik heb onderzoek gedaan naar het smelten van de gletsjers in de Anden. Dit werk was belangrijk. Wat blijtf er over, als ons welzijn onze natuur opeet? In deze tijd was ik de leider van een gematigde linksepartij in de universiteit. Dit partij hebben wij opgeheven, en zijn met een groene partij begonnen. Na deze actie, hebben wij geen verkiezing gewonnen. Omdat het in de derde wereld nog een lange mars is tot het moment dat de milieu een politiek onderwerp is. Maar mijn ideeen waren wel behoorlijk vastanlijn. Links en groen.

Meer jaren kwamen, meer jaren waren weg. Ik ben aangekomen in Zwitserland, an te werken voor een promotie in theoretische biologie. Veel dingen vergingen mijn toen slecht, tot aan het punt dat heb ik gescheide ben van mijn vrouw, ik heb mijn titel niet gekregen. Maar in dezelfde tijd nieuwe opportuniteiten werde geopend. In de zwitserse Alpen heb ik Chantal Melser ontmoet, mijn huidige vrouw en de moeder van mijn zoon Ayden. Toen kwamen de jaren van aanpassing, van het loslaten van mijn carrière binnen de wetenschap en de politiek van Venezuela. Ook de jaren als huisvader van mijn zoon, als starter van mijn statistisch advisebureau. Dit waren jaren van grote veranderingen. Niet de minste was het leren van een nieuwe taal. Maar een ding blijft. Zo vroeg als ik een beetje nederlands begrepen hebt, ben ik lid geworden van Groenlinks. Ik dacht altijd dat ik een gelukkig persoon ben. En in dit gevaal is uiteindelijk waar. Groenlinks is een partij die niet alleen geduldig jarenlang mijn engels heeft gehoord. Maar beter dan dat, groenlinks combineert mijn passies, links en groen. En meer, sinds groenlinks een partij is die historisch gezien de rol van de allochtoon in de politiek erkent. Moelijk om gelukkiger te zijn, met een partij die op die wijze mijn passies combineert. Dus lees jij deze brief vandaag. Ik bied aan om te werken voor de stad die mij heeft verwelkomd. Om te werken voor een betere toekomst, met solidariteit. Dit zijn de redenen dat jullie nu mijn sollicitatie als kandidaat voor de gemeenteraad. Om mijn passies, om onze ideen uit te werken voor de stad van Utrecht.

September

The past month has been so crowded with events that this weblog has been abandoned. But no more. Let's lay down some little review of what has happened, and move forward.

I became member of the campaign committee, under the direction of Jasper Fastl, a fast and very welcomed “newcomer” to Utrecht. This is the club that is planning the coming local election, in march. A very interesting club, in which we have seen the process of start with some vague ideas to go on structuring a fully-fledged electoral campaign. So far I have been busy with trying to identify tendencies in the electorate of Utrecht. Fascinating work, indeed. One thing is to live in a city, and a very different thing is to see how that bunch of people has voted in the last twenty years. The big trends come back in the picture. The diminishing power of the big parties, the PvdA and the CDA, the short flash of the D66, the growth of the SP and the VVD, and the steady growth of Groenlinks. Until the Fortuin revolution, that is. Utrecht seems to be a predictor of national trends. Want to take a detailed look at my findings? http://www.scicha.org/GL/doc/GLtrends.ppt

Before the holidays, the Kleurrijk Platform (http://www.kleurrijkplatform.nl/) changed her stuurgroep. I became the chairman, or rather contact person. Since then we have meet couple of times, and decided to go on with our conceptual discussions of integration, a set of meetings that have so far produced some much needed insight in this actual issue. And we organized several workshops in the Linkse Lente, where we could discuss diversity as unifying practice, diversity inside our party, the relation of integration and education and more. What we certainly want for the future is to discuss all these results with the local politicians, active in the cities of the netherlands. There Utrecht plays a role, surely, with the multicultureel manifesto that we wrote in the multiculti werkgroep.

Back to my local roots, then. The program committee (http://programma.groenlinksutrecht.nl), the club in charge of giving us a program for the elections of coming march, decided not to include a multiculti chapter. We in the multicultiwerkgroep Utrecht disagree and are in campaign for its inclusion. The alv from 9 november will be the place for this “battle” to happen. Will we manage? Will we gather the support of the afdeling? exciting question.

And then, De Werkvloer. Back in the Linkse Lente I moderate a public dialogue in between entrepreneurs and politicians. A bit chaotic, but it was still interesting to check that indeed there are plenty of groenlinks politicians working at the interface of green politics and ondernemers. That interaction, that crossing of the borders is what we want to improve in the Werkvloer. (Read the presentation to the dialogue in http://www.scicha.org/GL/doc/WVNijmegen.doc: print it and fold it first...) After all, we started this national workgroup to develop the thinking on the MKB sector inside Groenlinks. One of the issues alive is innovation policy. I have gathered some literature, which you can check up here: http://www.scicha.org/GL/doc/In.doc.

And talking about border crossing I finally got the time to update the site of the Heerlen group (http://www.greenyourope.net). Take a look at it. Some of us will get soon to Antwerp, to discuss our developing agenda of cross border collaboration.

And more about Europe. This coming saturday 8, I'll be discussing about bestuurstijl in a debate for candidates to the gemeenteraad. After, the Europa workgroup organizes a discussion on contrasting visions of Europe. The reader is here to be seen (http://www.scicha.org/GL/doc/EUGL.pdf). High time for this discussion to occur!

So as you see, Groenlinks in september is a very alive party. Lets hope that this weblog can keep up. Stay tuned (or come online again) and you will see.

Tjeerd, Jasper H. and Cerian, in the house of Jasper Fastl (not in the photo). First meeting of the Campagne Commisie