Ik wil naar de gemeenteraad!

Waarom? Omdat mijn passie is.

Ik weet niet of het mogelijk is, in de kleine ruimte van een posting, om een passie te verklaren. Ik zal het, in ieder geval, proberen. Passie voor politiek, passie voor groenlinks.

Omgever twintig jaar geleden was ik een geschiedenisboek voor kinderen aan het lezen, over het eind van de romeinse rijk. Ik kan me nog herinneren hoe de duistere eeuwen begonnen door het migratie. Het was niet de verdoervenheid van de keizer, het was niet de bouwvallige ideologie. Het was de onvoorspelbare beweging van millioenen personen, vanuit de steppen in China, van Noord Europa. Een schare van personen die niet beteugeld kunnen worden, en ook niet geintegreerd. Het boek was aan het eind, maar ik bleef er nog aan denken. De grootste romeinse rijk, was overwonen per simpele mensen, mensen on the move. Toen was ik een argentijnse migrant in Venezuela. Ik was zelf een van de stof deeltjes, een van de zandkorrels in de massa van migranten, nog een keer on the move. En niet alleen ik. Mijn italiaanse grootouders, in de weg naar Argentijne. Of mijn zoon, jaren later geboren in het Nederland. Migranten. Zullen wij nog een keer chaos en wanorde naar onze wereld brengen? Een vraag dat herhalt zichzelf, nog zonder duidelijk antword. Sinds dit moment, twintig jaren geleden, denk ik dat wij migranten aktief betrokken moeten zijn bij de juist antword geven. Migranten een rol hebben om te spelen in de landen dat ze ontvangen, dat ons ontvangt. De rol om onze rol te veranderen. Migranten waren altijd de andere, de gevaarlijke, de ontwrichtende. Onze eeuw moet een andere rol zien.

Jaren later, namiddag in de cafetaria van mijn universiteit. Ik en een vriend van mijn klimclub beslissen om een nieuwe studie te volgen. Dus verlaat ik natuurkunde in mijn vierde jaar, en uiteindelijk word ik bioloog. Mijn vriend wordt architect. Beide van ons waren overtuigd door wat wij hebben gezien in onze expedities naar het amazone regenwoud, of naar onze ijsbergen. Onze toekomst was in gevaar, in ernstig gevaar. De stad was aan het vreten van de natuur. Het woud werd ontbost. Het ijs was gesmolten. Als bioloog werd ik betrokken bij enkele environmental impact assesments. Van goudmijnen in het regenwoud, van olieraffinaderijen in de gezondheid van de mensen, van ontbossing in dieren communiteiten. Ik heb onderzoek gedaan naar het smelten van de gletsjers in de Anden. Dit werk was belangrijk. Wat blijtf er over, als ons welzijn onze natuur opeet? In deze tijd was ik de leider van een gematigde linksepartij in de universiteit. Dit partij hebben wij opgeheven, en zijn met een groene partij begonnen. Na deze actie, hebben wij geen verkiezing gewonnen. Omdat het in de derde wereld nog een lange mars is tot het moment dat de milieu een politiek onderwerp is. Maar mijn ideeen waren wel behoorlijk vastanlijn. Links en groen.

Meer jaren kwamen, meer jaren waren weg. Ik ben aangekomen in Zwitserland, an te werken voor een promotie in theoretische biologie. Veel dingen vergingen mijn toen slecht, tot aan het punt dat heb ik gescheide ben van mijn vrouw, ik heb mijn titel niet gekregen. Maar in dezelfde tijd nieuwe opportuniteiten werde geopend. In de zwitserse Alpen heb ik Chantal Melser ontmoet, mijn huidige vrouw en de moeder van mijn zoon Ayden. Toen kwamen de jaren van aanpassing, van het loslaten van mijn carrière binnen de wetenschap en de politiek van Venezuela. Ook de jaren als huisvader van mijn zoon, als starter van mijn statistisch advisebureau. Dit waren jaren van grote veranderingen. Niet de minste was het leren van een nieuwe taal. Maar een ding blijft. Zo vroeg als ik een beetje nederlands begrepen hebt, ben ik lid geworden van Groenlinks. Ik dacht altijd dat ik een gelukkig persoon ben. En in dit gevaal is uiteindelijk waar. Groenlinks is een partij die niet alleen geduldig jarenlang mijn engels heeft gehoord. Maar beter dan dat, groenlinks combineert mijn passies, links en groen. En meer, sinds groenlinks een partij is die historisch gezien de rol van de allochtoon in de politiek erkent. Moelijk om gelukkiger te zijn, met een partij die op die wijze mijn passies combineert. Dus lees jij deze brief vandaag. Ik bied aan om te werken voor de stad die mij heeft verwelkomd. Om te werken voor een betere toekomst, met solidariteit. Dit zijn de redenen dat jullie nu mijn sollicitatie als kandidaat voor de gemeenteraad. Om mijn passies, om onze ideen uit te werken voor de stad van Utrecht.